Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 26

Tímarit Máls og menningar
hallir og sýnast nú vera kjallarar. Það var kyrrlátur húsagarður, og uppi í
stiganum, sem virtist grópaður í steininn, dokaði ég við til að horfa á himin-
inn út um ljórana. Ciccotto var kominn alla leið upp. Þarna bjuggu vinnu-
konurnar í þessu stórhýsi, en aðalinngangurinn vissi út að annarri götu. Dyr
opnuðust og stúlka með hatt á höfði og tösku í hendi hrópaði: — Katrín! —
og án þess að yrða á okkur gekk liún á milli okkar og áfram ofan stigann.
Ciccotto var þegar kominn inn og farinn að tala. Ég horfði á eftir henni, mér
leizt svo vel á hana. Ég spurði ekki Ciccotto hver hún væri, því ég var hrædd-
ur um að hann mundi kalla á hana og fara að segja eitthvað við hana. En
ég gekk ánægður inn í hús sem þvílíkar stúlkur komu út úr.
Katrín var ein af þessum feitu buddum sem Ciccotto leizt svo vel á. Við
staðnæmdust öll þrjú í herbergi, þar sem birtan kom ofan um þakglugga.
Eg beið eftir að þau hæfu samræður, en Ciccotto hlammaði sér í hæginda-
stól og tók að skoða á sér neglurnar. Katrín sat við borðið og hallaði sér fram
á olnbogana. Ouppbúið rúm stóð undir dimmum hvolfboga í einu horn-
inu.
— Við erum fátækar vinnukonur, — sagði Katrín og horfði á mig.
Eg muldraði eitthvað um það að herbergið væri viðkunnanlegt og að þær
hefðu það alveg fyrir sig. Katrín hristi höfuðið og um leið og hún leit upp
sagði hún, að það rigndi nú stundum inn. Ég gretti mig til að koina henni
í gott skap, en Ciccotlo, sem horfði á okkur, sagði eitthvað, ég man ekki hvað,
kannski „Láttu nú hendur standa fram úr ermum“ eða „Ætlarðu ekki að
bjóða okkur neitt?“ Og konan spratt upp, reikaði óákveðin fram og aftur um
herbergið, sýndist vera óánægð eða syfjuð. Þvínæst gekk hún að rúminu,
leitaði í ofurlítilli dragkistu, sem stóð þar hjá, kom með sígarettupakka úr
silfurpappír og rétti mér, en þegar ég hikaði, lagði hún hann opinn á borðið.
Ciccotto var staðinn á fætur og hallaði sér upp að lokuðum dyrum einsog
hann væri að hlusta. Katrín, sem var nýbúin að fleygja pakkanum á borðið,
tók viðbragð einsog hún ætlaði að segja eitthvað og gæti með naumindum
stillt sig. Ciccotto sneri sér við um leið og hún tók viðbragðið, en ég gat
ekki séð að hann veitti því neina athygli. Hann gekk að borðinu, tók sér
sígarettu og kveikti í henni. Þá sagði Katrín: — Bíðið mín, ég kem aftur, —
opnaði fyrrnefndar dyr og var á brott.
A meðan við vorum einir — sinástund — horfði Ciccotto á mig einsog
maður sem ætlar að fara að hlæja, en hann hló ekki. — Ég hef aldrei tekið
eftir þakglugganum — sagði hann. Hann horfði upp í loftið, en var að hugsa
um allt annað. — Ertu búinn að átta þig, sagði hann? Ég vildi ekki móðga
136