Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Page 33

Mihail Sadoveanu
Viðarþjófurmn
Gegndrepa og ískaldur inn að beini kom óðalsbóndinn Costea Foráscu heim
að húsi skógarvarðarins. Hann hnipraði sig saman innan í þykkum vetrar-
írakkanum og húkti í einum keng á hestinum, illur í skapi.
Inni í anddyrinu, heint á móti hliðinu, brakaði í eldinum, sem logaði glatl
á arninum.
„Gabríel!“ hrópaði óðalsherrann snöggt og reiðilega.
I sama bili kom hávaxinn, herðabreiður maður með sítt hæruskotið flaks-
andi hár út úr húsinu. Hann varð að beygja sig til þess að reka sig ekki upp
undir í dyrunum.
„Hvers óskar náðugur herrann?"
Með svipuskaftinu ýtti óðalsherrann hettunni frá andlitinu og augu hans
loguðu af heift.
„Taktu byssuna þína og komdu með mér,“ skipaði hann.
Skógarvörðurinn flýtti sér inn í anddyrið og stjakaði til hliðar einhverri
ógreinilegri veru, er á vegi hans varð, leitaði í einu horninu og tók þaðan
veiðitösku, lúður, byssu og skaftöxi. Hann flýtti sér í ermarnar á klæðisfrakk-
anum, steypti gamalli skinnhúfu yfir höfuðið og þrammaði með pjönkur sínar
yfir sleipan, leirugan jarðveginn í húsagarðinum.
í hundakofanum við húshornið togaði veiðihundurinn ýlfrandi í hlekkina.
Gabríel leit við og beið átekta.
„Skildu tíkina eftir heima,“ sagði húsbóndinn.
Maðurinn vafði frakkanum fastar að brjóstinu og hélt af stað með byssu
og öxi út á veginn.
„Hvað er um að vera, náðugi herra?“
„Þú spyrð mig hvað sé um að vera?“ hreytti óðalsherrann önugur út úr
sér og dró hettuna niður á andlitið. „Þú ornar þér við eldinn í rólegheitum,
hinir kúrekarnir svíkjast um sí og æ, og ókunnugt fólk verður að gera mér
viðvart þegar þjófarnir fremja ódæðisverk sín inni í skóginum. Já ég hef séð
það um hábjartan daginn hvernig þeir ræna mig. Það er ekki meira en hálfur
tími síðan ég horfði með mínum eigin augum á einn slíkan náunga ..
143