Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Qupperneq 128

Timarit Mál.s np mcnningar
rískra herja ínun nema þúsnndum í sta'ð'
hundraða, tugum og hundruðum þúsunda,
meira að segja milljónum. En engir sigrar
munu vinnast, og enginn endir sjáanlegur.
Bændur í Víetnam hafa barizt við innrásar-
heri heimsvelda í meira en tuttugu ár, og
virðast staðráðnir að berjast í tuttugu ár
enn ef þörf krefur. Og þeir eru ekki í eðli
sínu neitt öðruvísi en þeir sem Frantz Fan-
on kallar „hina fordæmdu jarðarbúa".
Maður getur aðeins dáið einusinni og það
er hetra að deyja fyrir niálstað en úr sulti
og drepsóttum.
Er ekki augljóst að hinni bandarisku
þjóð, sem er nú svo leiðitöm og hlvðin,
hljóti fyrr eða síðar að ofbjóða þessi til-
gangslausu manndráp? Og þegar svo verð-
ur komið að hún byrjar að þreifa fyrir sér
um uppkomuleið úr feninu, á hverja mun
hún þá hlusta? Á þá sem hafa blekkt hana
svo hrapallega? Á þá sem liafa talið henni
trú um að allt væri í rauninni í bezta lagi,
nema hvað þörf væri á fáeinum lagfæring-
um? Eða á þá sem hafa stöðugt sagt henni
að allt skipulag auðvalds og heimsvalda-
stefnu sé rotið og ómannúðlcgt og hljóti
að leiða til endalauss blóðbaðs og þján-
inga? Það kann að vera að nokkur tími
líði áður en við getum upprætt þetta skipu-
lag, en einmitt nú getum við sagt sannleik-
ann um það. Og þegar til lengdar lætur er
sannleikurinn voldugra vopn en hinir hug-
myndasnauðu og trúlitlu munu nokkurn-
tíma geta skilið.
Að segja sannleikann: að kapítalismi og
impcríalismi eru dæmdir til glötunar, að
hin sósíalistíska bylting sé eina leiðin sem
liggi til björgunar. Þetta verður að vera
gnindvöllur sósfalistfskrar baráttutækni í
Bandaríkjunum og í öllum öðrum löndum
hins kapítalistíska heims. I þvf felst að
vísu ekki fullkomin stefnuskrá, en án þess
er engin sósíalistísk stefnuskrá möguleg.
Hinn kosturinn er grunnfæmisleg tegund
endurbótastefnu sem getur ekki áorkað
öðru en því að styrkja það kerfi arðráns og
ranglætis sem framkallar nú svo mikið af
ónauðsynlegri eymd og þjáningum í heim
inum.
Bandariskir flngkappar að störfiiin
/ Iréttallutningi aj stríðinu í Víetnam hel-
ur ekki borið mikið á því að leitazt vœri
við að gera báðum stríðsaðiljum jajn-hátt
undir höjði, og raunar er varla einusinni
hirt um að skýra frá afleiðingum stríðsins
jyrir alþýðu manna, hvorki „hérnamegin“
né „hinumegin" víglínunnar. Ástandið i
þessu efni er auðvitað verst hér á íslandi,
enda munu þœr jréltastojnanir sem sjá ís-
lenzkum málgögnum fyrir fóðri jlestar eða
allar vera háðar því jréttabanni sem banda-
riski herinn hejur í raun sett á Víetnam.
Líklega mun mega fullyrða að íslenzka
ríkisútvarpið viti ekki til þess að einn ein-
asti maður haji látið lífið í handahójsleg-
um hermdarárásum bandaríska jlughersins
á Norður-Víetnam. Það eina sem heyrist
um þœr árásir eru sportlegar tilkynningar
bandarísku herstjómarinnar. Og þó munu
haja gerzt í Norður-Víetnam atburðir sem
mundi verða jajnað til morðárásar þýzkra
nazista á spœnska þorpið Guernica, — ej
sljóleikinn vœri ekki orðinn aðalsmerki
hins „frjálsa heims". Hér er birt dálítil
frásögn af einu afreksverki bandarískra
jlugkappa í Norður-Víetnam, kajli úr frélla-
bréfi frá Hanoi sem var sent bandaríska
blaðinu National Guardian í ágúst sJ.
Höfundur er ensk blaðakona, Freda Cook.
Þetta er það sem Macnamara á við þegar
238