Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Qupperneq 70

Tímarit Máls og menningar
vanni . . . Eg veit ekki nema fólkið hafi haldið að einmitt sona, einsog
þessi kellíngarvæll, væri sá frægi veraldarsaungur sem hafði hrifið
páfann. (254)
Þetta mun hafa verið í fyrsta sinni sem heimssaungvarinn lét til sín
heyra á Islandi: (255)
Álfgrímur víkur þessari herfilegu uppákomu frá sér eins og hann
er vanur ef eitthvað gengur þvert á það sem hann hefur haft fyrir
satt. Ef til vill heldur hann í þá trú að Garðar hafi verið að skopast
að hinu fáránlega samkvæmi Gúðmúnsens með þessum söng. Þegar
þeir sitja saman á eftir á leiði Gabríels höfuðengils segir Garðar
honum hluta sögu sinnar honum til viðvörunar. Þetta er mikilvæg
stund, Álfgrímur veit það og er djúpt snortinn. Hann er samt enn of
bundinn „dýrlíngsmynd æsku sinnar“ (295) til að geta horfst í augu
við sannleikann og hann lofar liðsinni sínu á tónleikum Garðars
Hólms í Dómkirkjunni. Kvíði Álfgríms fyrir tónleikana bendir þó
til þess að innst inni viti hann hvað koma skal.
Eftir sönginn í Dómkirkjunni veit Álfgrímur allt. Hann er frjáls af
goðsögninni um Garðar Hólm. Um leið veit hann að Garðar getur
ekki sungið um kvöldið og að hann muni kallaður til að syngja í
Garðars stað. Hann er arftakinn.
Um kvöldið kallar Gúðmúnsen Álfgrím fyrir sig og býðst til að
kosta hann til söngnáms — eins og Garðar forðum. En í ljósi þess
sem Álfgrímur hefur verið að skilja smám saman í sögunni hafnar
hann því boði.
Garðar Hólm
Af bókinni má ráða að æskuár Georgs litla Hanssonar í Hringjara-
bænum hafi liðið á ósköp svipaðan hátt og æskuár Álfgríms síðar:
Hann var vænn dreingur hann Gorgur litli hennar Kristínar þegar
hann var að leika sér hérna í kirkjugarðinum; og líkur þér. (36)
Æskuár Georgs og Álfgríms eru þó ekki að öllu leyti hliðstæð.
Amma og afi í Brekkukoti bera mikla umhyggju fyrir Álfgrími og
þykir afar vænt um hann á sinn hátt. Hann elst því upp við það
188