Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Page 23
Sjöföld en þó samein stjarna
var sem Grímur hafnaði þá; hann tileinkaði sér í staðinn aðra
stjarnfræði, nýrri og haldkvæmari vísindi en goðsagnirnar. Allt um
það er þau vísindi nú líka úrelt og meginhugmynd kvæðisins kemur
fyrir sjónir sem ígildi goðsagnar, goðsagnar frá 19. öld um stjörnuna
Alcýóne.
Kvæði Gríms Thomsens um Sjöstjörnuna birtist fyrst í aprílhefti
Kirkjublaðsins 1892, hálfu fimmta ári fyrir dauða skáldsins. Hann
nefndi það Stjörnuna. Það hljóðar á þessa leið:
Öll að sjái sólkerfi,1
svo er enginn maður skyggn;
stýrir hverju stjörnuhverfi
stærsta sól að birtu’ og tign.
Leika þær á lausum þræði,
létt er drottins styrka hönd;
heldur hver þó sínu svæði,
sín eru hverri mörkuð lönd.
Lætur hann allt laust og bundið
lögum þeim, sem fyrst hann gaf;
öruggt stjörnur sækja sundið
segulgeims um reginhaf.
Þótt sumar leiki lausum hala
lengst um himins óbyggðir,
aftur munu sér allar smala,
aðrar síðar, en hinar fyr.
I Halcyone situr hann sjálfur,
sveiflar þaðan hnatta fjöld,
fjærstu alheims yfir álfur
almættis hann breiðir skjöld.
Þangað allar sólir sveigja,
sínum hver með stjörnukrans;
fyrir honum höfuð hneigja,
halda svo áfram sínum dans.
1 Svo I frumprentun, ekki sólnakerfi
517