Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Síða 48
Ólafur Haukur Símonarson
Ljón á Vesturgötunni
— Hann afi þinn er týndur rétt eina ferðina, sagði móðirin og stóð
fyrir framan drenginn sem var að lesa í Vikunni um mann sem hafði
bitið hundinn sinn til bana í bræði.
Drengurinn leit upp seinlega.
— Nína er hágrátandi, sagði móðirin, hún heidur að kallinn sé
einhversstaðar dauður úr hjartaslagi.
— Hann er ekki dauður, sagði drengurinn.
— Einhversstaðar er hann dauður eða lifandi á náttfötum einum
saman og inniskóm, sagði móðirin, tók hendi fyrir munninn, hóstaði
eilítið og leit útum gluggann.
— Þú ert að hlæja, sagði drengurinn.
— Ertu með réttu ráði, sagði hún, hlæja og hann afi þinn kannski
búinn að snúa upp tánum einhversstaðar í inniskóm.
— Hann fór til rakarans, sagði drengurinn, þeir drógu rúllugar-
dínurnar fyrir og settu skiltið á dyrnar.
— Kallaskúmarnir! sagði móðirin hneyksluð. Breyttu þér nú í
snák, farðu að njósna og láttu mig hafa veður af því ef þeir eru
byrjaðir að sýngja.
Hún gerði tilraun tilað klappa á kollinn á drengnum, en hann vatt
sér undan.
— Drífðu þig, sagði móðirin.
Drengurinn stundi, lagði frá sér Vikuna og byrjaði að klæða sig í
strigaskóna sem voru flúnkunýir með öklabeinsskjóli og reimum sem
voru ennþá langar, en áttu áreiðanlega eftir að styttast, einsog
óhjákvæmilegt er þegar maður leikur knattspyrnu á hverjum degi á
malarvelli.
— Kanntu að flýta þér, sagði móðirin.
— Eg er að því, sagði drengurinn og fór sér ennú hægar. Hann
klæddi sig í röndótta KR-peysu og setti upp húfu með löngu deri, en
neðan á derinu voru sólgleraugu með spegli; gleraugun léku á
hjörum. Kalli frændi drengsins í Ameríku hafði sent húfuna ásamt
542