Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Síða 51

Ljón á Vesturgötunni
Óskar var hittinn, drengurinn varð að viðurkenna það, Óskar var í
allra fremstu röð hrækjara.
— Það brenna sundur í þér geiflurnar, sagði Óskar, og þú færð
orma í magann.
— Eg vil fá að tala við verslunarstjórann, sagði drengurinn.
Kallarnir byrjuðu að flissa.
— Leyfðu drengnum að tala við verslunarstjórann Óskar, sögðu
þeir.
— Brúnt kex fyrir fimmkall, sagði drengurinn og horfði með
skuggalegum svip á Óskar.
— Eg er ekki heyrnarlaus, sagði Óskar. Hvar náðirðu í fimm-
kall?
— Afgreiddu drenginn Óskar, sögðu kallarnir. Hvaða rekistefna
er þetta? Ekki spyrðu okkur hvaðan við höfum peníngana, við
gætum þessvegna hafa rænt ömmu okkar.
Óskar leit þá óhýru auga, hristi hausinn með rauða hárinu sem var
tekið að grána og þynnast og hóf að telja brúnar Frónkexkökur í
hvítan bréfpoka.
Drengurinn fylgdist með handarhreyfíngum Óskars sem voru
svívirðilega hægar og hann fékk störu og veitti því þarafleiðandi ekki
athygli að kona hlauparans kom inní búðina og tók sér stöðu við
búðarborðið til hliðar við hann. Það var ekki fyrren kallarnir
byrjuðu að flissa að hann leit til hliðar og hrökk í kút, því þarna voru
þær: fallegustu varir í heimi með þennan yndislega rauða lit. Dreng-
urinn sá varir hennar stundum fyrir sér á kvöldin þegar hann var
búinn að hátta og lá í rúminu og gat ekki sofnað. Maðurinn hennar
var lögga og íslandsmeistari í 100 metra hlaupi og hún drakk
stundum kaffi heima hjá móður drengsins og þá sat drengurinn útí
horni og starði á hana uns móðurinni var nóg boðið og sagði: Farðu
inn að leggja þig drengur, þú ert stjarfur af syfju!
Kallarnir á goskössunum flissuðu og drengurinn gaut á þá
hornauga og sá að þeir gerðu myndir af kvenmannslíkömum í loftið
með höndunum, og einn gerði hríng með þumli og vísifíngri vinstri
handar og skók löngutöng hægri handar í hríngnum. Og kallarnir
héldu áfram að flissa uns kona hlauparans leit snöggt um öxl og sá
hvað þeir voru að teikna í loftið og drengurinn sá að blóðið stökk
framí andlitið á henni og hún tvísté og varð ótrúlega falleg, en svo
tmm IV
545