Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Síða 52

Tímarit Máls og menningar
strunsaði hún útúr búðinni og skellti á eftir sér. Þá flissuðu kallarnir
ennú meira og sumir hlógu svo sást oní kok á þeim.
— Þið flæmið frá manni viðskiptavinina afstyrmin ykkar, sagði
Óskar búðarmaður, en sjálfur flissaði hann þannig að dökkur taumur
seig niðurúr hægra munnvikinu.
— Abyggilega góð aftanfrá, sagði einn á kössunum.
— Varla verri að framan, sagði annar.
Þannig voru þeir vanir að sitja á kössunum í göllum sem aldrei
voru bláir lengur en tvo daga, reykja, éta kókosbollur og súpa
gosdrykki og voru oft alminlegir við krakkana, en ef úngar konur
birtust flissuðu þeir og engdust einsog þeir hefðu gleypt lifandi
ánamaðk og krotuðu með tússpennum eða blýöntum milli læranna
og á brjóstin á kvenmönnunum á auglýsíngaspjöldunum á veggjun-
um, og Óskar skammaðist yfir eyðileggíngunni á spjöldunum, en
öskraði samt manna hæst af hlátri þegar hann las ýmislegt undarlegt á
myndunum einsog til dæmis: „Hefur bitið kónginn", eða: „Setur upp
stút“. Drengnum leiddist þetta fliss og kjaftæði og fannst ólíkt
skemmtilegra að heyra þá hnakkrífast um pólítík og hrópa hver að
öðrum: „Það ætti að senda þig til Síberíu helvítis bolsévíkahundurinn
þinn“, eða: „skríddu uppí rassgatið á atvinnurekendum, þar áttu
heima innanum annan njálg“. Kallarnir urðu stundum bláir og bólgnir
í framan af bræði og einusinni hafði einn hrist kókflösku og sprautað
innihaldinu framaní annan sem hafði þotið á lappir einsog byssu-
brenndur og þeir höfðu rokið saman og slegist á gólfinu einsog óðir
hundar og rifið í hárið hvor á öðrum og ekki hætt að skyrpa og hvæsa
fyrren búið var að halda þeim lengi hvorum í sínu horni og tala
vandlega um fyrir þeim og taka af þeim hátíðleg loforð um að hætta
slagsmálum.
Loksins var Óskar búinn að telja kökurnar í pokann og lokaði
stampinum vandlega einsog hann væri fullur með gull og gersemar.
Hann snéri sér að drengnum og spurði: Hvar á nú að leggjast niður
og kýla á sér vömbina?
Drengurinn svaraði ekki, en rétti fram höndina eftir pokan-
um.
— Hvar verða menn sér úti um stórfé til kexkaupa á þessum
síðustu og verstu tímum? spurði Óskar og beindi máli sínu til
kallanna.
546