Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Qupperneq 56

Tímarit Máls og menningar
— Gæti verið verra, þrumaði afinn.
Guðmundur skósmiður roðnaði af gleði og reyndi án árángurs að
leyna ánægju sinni, en það var sama hvernig hann saumaði varirnar
saman, alltaf rifnaði útúr og myndaðist það sem drengnum fannst
heimskulegt bros.
— Þetta er bara svo andskoti væmi þótt það ræmi sæmi, sagði
afinn, og ekki beinlínis frumlegt að yrkja um mikla rigníngu sem
drekkir öllu kviku nema einum kalli og einni kellíngu og tveim
skepnum af hverri tegund.
— Kvæðið er gott, sagði Lárus með áherslu og bauð vindla. Sjálfur
reykti hann ekki.
— Guðmundur gæti kannski ort ef ekki væri helvítis trúarruglið á
honum, sagði afinn og blés frá sér stórum reykjarbólstrum. Það fer
með allt til andskotans að vera að hengja sig í Guð sem enginn hefur
séð utan einn strákur sem var krossfestur fyrir vikið.
Rakarinn stakk hendi inní fuglabúrið, blístraði einsog hann væri að
kalla til sín páfagauk, og það var engu líkara en brúna flaskan flygi á
hendina á honum og þaðan yfirá borðið þarsem hún settist. Eitt
staup til viðbótar kom fljúgandi útúr skápnum í horninu með
glerhurðunum.
— Sælgæti fyrir únga menn, sagði rakarinn, ilmandi púrtari,
versgú minn herra!
Hann hellti í fjórða staupið og ýtti því fram fyrir drenginn.
— Vesgú! sagði rakarinn og brosti svo röð af hvítum, undarlega
smáum tönnum beraðist.
Drengurinn lyfti staupinu að vitum sér.
— Fýla, sagði hann.
— Farðu heim að éta siginn fisk, rumdi í afanum.
— Rektu í það túnguna, sagði rakarinn.
— Vont, sagði drengurinn þegar hann hafði stúngið túngunni í
vökvann.
— Hálfviti, sagði afinn.
— Ekkert að marka fyrsta bragð, sagði rakarinn, reyndu aftur.
— Vertu samkvæmishæfur drengsúla! þrumaði afinn.
Drengurinn lyfti staupinu og tæmdi það í einum teyg.
— Vertu þá kyrr og hagaðu þér eins og maður, sagði af-