Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Síða 57
Ljón á Vesturgötunni
— Þú átt að koma þér heim að éta saltkjöt, sagði drengurinn.
Annars verður mamma óð. Og Nína er hágrátandi.
— Peðið hótar máti, sagði afinn og fyllti næstum herbergið af
vindlareyk. Þegar aftur sá handa skil snéri rakarinn sér að drengnum
mjög alvarlegur í framan og sagði: Það ætti enginn að borða kjöt úngi
vinur, síst af öllu saltkjöt.
— Vertu ekki að spýta þessu í drenginn, sagði afinn, ég er búinn að
éta saltkjöt alla mína hundstíð og hefur aldrei orðið misdægurt.
— Þú lengir líf þitt ef þú borðar baunir og grænmeti, sagði
rakarinn við drenginn.
— Lýgimál! hrópaði afinn. Líttu á þessar þjóðir austur í heimi sem
naga rætur og belgja sig út á baunarusli, þetta hrynur niður einsog
flugur.
— Kjötið rotnar nefnilega í görnunum, sagði rakarinn með trú-
boðasvip á kríngluleita andlitinu.
— Þvertámóti, sagði afinn og hló, það stendur blár loginn afturúr
rassgatinu á baunaætum og grasbítum. Og kjötið gefur lífskraftinn
og kynorkuna lagsmaður!
Augnablik hvarf hið innfjálga bros af andliti rakarans. Hann hafði
alla tíð verið einhleypur. Svo brosti hann aftur og sagði: Borðaðu þá
bara hræ úngi vinur, einsog hann afi þinn, borðaðu eins mörg lík og
þig lystir.
Kallarnir héldu áfram að þvarga um kosti og galla kjöts og bauna
og Lárus hellti í þriðja sinn í staupið hjá drengnum.
— Hvað er étið í himnaríki? spurði drengurinn skyndilega.
Kallarnir þögnuðu.
— Mikið saltkjöt, sagði afinn loks.
— Holl og nærandi grös, flýtti Lárus sér að segja.
— í himnaríki er engin fæða nauðsynleg vinur minn, þeir sem
öðlast hafa eilíft líf þurfa ekki að borða, sagði skósmiðurinn og
kínkaði ákaft kolli máli sínu til áréttíngar. Hann var lángur og mjór
með undarlega mikið slútandi yfirvararskegg og minnti drenginn á
sorgbitinn hund.
— Það er meiri helvítis tilveran, þrumaði afinn, ekkert að éta. Svei
því!
— Hvað er étið í helvíti? spurði drengurinn.
— Saltkjöt, sagði rakarinn og lygndi aftur augunum.
551