Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Blaðsíða 58
Tímarit Máls og menningar
— Þar er aldrei annað á borðum en baunir og gras, sagði afinn, og
fretar hver á annan með eldglæríngum úr fúlum rassi. Maður má haga
sér mikið ílla hér á jörðu tilað verðskulda slíkan matseðil.
Drengurinn var kominn lángt niðrí þriðja staupið og fannst eyrun
á sér loga og þreifaði á þeim til öryggis, en það var ekki kviknað í
þeim.
— Jæja, sagði rakarinn, hvað ætlarðu að verða vinur minn, viltu
nema rakaraiðn hjá mér?
— Nei, sagði drengurinn.
— Ætlarðu kannski í Sjómannaskólann einsog pabbi þinn og afi?
spurði rakarinn.
— Nei, sagði drengurinn.
— Hver andskotinn er þetta, sagði afinn, farðu í montskóla og
láttu gera úr þér hengilmænu.
— Ungir menn þurfa að fá að hugsa sinn gáng, sagði rakarinn,
hvað gætirðu helst hugsað þér að verða?
— Ljón, sagði drengurinn.
— Ljó! Heyrðuði þetta. Drengurinn er moldfullur! hrópaði afinn.
— Ljón, endurtók drengurinn.
— Afhverju ljón? spurði rakarinn. Það er ekki starfsgrein.
— Ljón, sagði drengurinn, stakk útúr staupinu og reis á fætur
eilítið óstöðugur.
Afinn reis líka á fætur.
— Enga rekistefnu, sagði hann, ljónið er konúngur dýranna og
enginn krefur það skýrínga.
Utá götunni snéri afinn sér að drengnum.
— Eg hef alltaf vitað það, sagði hann og dró annað augað í púng.
Ljónið öskraði.
Það rann kalt vatn milli skinns og hörunds á dúfunum. Það er ekki
á hverjum degi að ljón öskrar á Vesturgötunni.
552