Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Síða 26

Tímarit Máls og menningar
Jóhannesson, kennari minn og góður vinur, sagði einu sinni við mig að ég
væri of eigingjörn til að birta ljóðin mín, ég hefði þau bara fyrir sjálfa mig.
Eg er líka að hugsa um ljóð eftir Óskar Wilde, sem ég hef alltaf lesið
mikið, prósaljóð sem heitir „Lærisveinninn" og er um Narkissus. Allt ungt
fólk finnur fyrir þessari Narkissusar-duld í sér, þessari leit að sjálfi og
kannski eins konar sjálfsdýrkun.
Svo er ég líka að skrifa um þrána eftir dauðanum sem er svo djúp og bar-
áttuna fyrir að fá að hverfa til hinna dauðu. Eg fór stundum út í kirkjugarð
og settist þar til að vera hjá hinum dauðu. Það getur stafað af samviskubiti
yfir að hafa lifað þegar svona margir dóu í kringum mig.
Eg á óbirt ljóð sem heitir Tvær Maríur og er um Maríu móður guðs og
Maríu Alexandrovu, móður Leníns. Það hefst á því að María kemur heim
af markaðnum og kallar á syni sína og segir þeim að bróðir þeirra sé kom-
inn og standi á torginu og sé sturlaður og segist vera guðs sonur, þeir verði
að fara og bjarga honum. Þeir fara en eru of seinir, það er búið að hrekja
hann út úr borginni og á að fara að grýta hann sem þó er hætt við á síðustu
stundu. I morgunsárið laumast Jesús heim og inn á verkstæði föður síns og
tekur til við að hjálpa honum við smíðarnar. Þá segir Jósef: „Það getur ver-
ið að þú hafir höfuðið hennar móður þinnar, en þú hefur hendurnar mín-
ar.“
Móðir Jesú afgreiddi hann sem sagt með því að hann væri sturlaður þeg-
ar hann flutti ræðuna sína. En þegar María Alexandrova heyrði að sonur
hennar, Alexander, hefði verið tekinn fastur fyrir tilræði við keisarann þá
gekk hún fyrir hvers manns dyr en enginn vildi koma með henni til Péturs-
borgar. Allir voru skelfingu lostnir. Hún fór ein til þess að vera við réttar-
höldin. Og þegar hann flutti ræðuna fyrir réttinum varð hún svo yfirfallin
af hrifningu að hann Sasha litli hennar skyldi segja þessi dýrlegu orð að
hún varð að fara fram til að þurrka af sér tárin. Þegar þeir hengdu hann í
morgunsárið og með honum tvo Pólverja, sinn til hvorrar handar, þá var
hún víðs fjarri. Hún hafði snúið sér að uppeldi yngri sonarins.
En Lenín talaði aldrei um þennan stóra bróður sinn, sársaukinn var of
mikill.“
Ég vil krjúpa
Ég vil krjúpa
Margslungin notkun endurtekninga setur meiri svip á Ijóðin þín en nokkurt
annað stílbragð. Af hverju er það?
„Þegar maður hafnar forminu sem heldur utan að ljóðinu, og þegar valin
eru svona hversdagsleg orð og einföld eins og ég geri þá tekur tíma að finna
424