Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Side 30

Tímarit Máls og menningar
Þögnin sem kemur. Bak við ljóðið er hugsun sem ég kom ekki í orð, að
dauðir geta ekki talað. Þeir svara manni ekki.
hó hó
viltu leika við mig
brunnstúlka
hó hó
vindur sig upp
eftir hlöðnum steinveggjum
þú getur ekki talað
brunnstúlka
farðu
Það er sérstakur brunnur sem ég hef í huga í ljóðinu. Ofan í honum er
þetta andlit, eins og tungl á næturhimni:
hún teygir höndina niður í brunninn
brunnstúlkan réttir höndina á móti
andartak
biðjandi hendur
sem ná ekki saman
hún grípur um snærið
slær því til
andlitið hverfist í hringi
aftur kyrrist
andlitið skínandi hvítt
í blátæru djúpinu
eins og tungl á næturhimni
Brunnstúlkan er náttúrlega bara mín eigin spegilmynd, en hún getur ekki
svarað, hún getur ekki talað við mig. Þetta er tilraun til að lýsa þessari
minningu, þessum heimi - ég veit ekki hvort ég get gert það betur en ég
geri í ljóðinu. Eg sé sjálfa mig sem stelpu sækja vatn í brunn, ég sé spegil-
mynd mína í vatninu og brýt hana með skjólunni. Það er ekki hægt að tala
við spegilmynd.“
En silungurinn ?
á botninum liggur skjólan á hlibinni
silungurinn skýst fram úr veggjarholu
hann hefur stækkaó í vetur
428