Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 31

Andlit í djúpinu, brosandi
nú syndir hann í gildruna
snöggt handbragð
hann iðar í skjólunni
orðinn gamall og stór
hvemig er að eyða ævinni aleinn í þröngum brunni
silungurinn þegir
eins og brunnstúlkan
„Silungurinn sem ég veiði í skjóluna og ætla síðan að frelsa með því að
setja hann í græna sumarhylji, það er sama hugsunin og í öðru ljóði sem
birtist ekki fyrr en í safninu mínu 1981 og heitir „Ljóð“:
Sorg mín er bláklædd stúlka.
Bak við marglitan glaum daganna
bíður hún þögul
og baldýrar silfurrósir
í svart flauel
næturinnar
Fyrir löngu hefði ég átt
að gefa henni rauðan kjól
og leiða hana út
í sólskinið.
Það sem ég á við er raunverulega þetta: að ég eigi að birta sorg mína, hætta
að þegja yfir henni, senda hana út í lífið. Þegar ég tala um að gefa henni
rauðan kjól á ég kannski við að ég ætti að gera úr henni baráttuljóð, ég veit
það ekki. En í báðum þessum ljóðum er ég að segja að ég eigi ekki að kall-
ast lengur á við hina dauðu í myrkrinu og nóttunni heldur gefa þeim líf.“
429