Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Síða 38

Tímarit Máls og menningar
gleypir hana þá deyrðu ekki, en stígur þess í stað þráðbeint til
himna. En þú færð bara eina pillu og þú mátt ekki nota hana nema
þér finnist að allt sé komið í steik.“
Þá kastaði engillinn sér flötum fyrir framan Herrann og vildi
kyssa fætur hans í þakklætisskyni.
„Æ, vertu ekki að því arna“ - sagði Guð almáttugur og reisti hann
svo á fætur og klappaði honum á öxlina. - „Komdu þér heldur af
stað og lukkan fylgi þér, hróið mitt.“
Að morgni 23. september, þegar fólk kom til starfa á umferðar-
miðstöðinni í Reykjavík, sat Ipor þar á bekk og beið eftir rútunni
upp í Reykholt. Guð hafði hraðkallað til sín einn af kennurunum
við skólann og starfið hafði verið auglýst og úr mörgum umsóknum
hafði ein orðið fyrir valinu, umsókn Arinbjarnar Olafssonar, sem
hafði B.A. í ensku og sögu og auk þess próf frá Háskóla Islands í
uppeldis- og kennslufræðum. Ipor hafði sjálfur fundið upp á nafn-
inu og kennarastarfinu í Reykholti, og þó að mörgum samengla
hans sýndist það nokkuð langsótt þá varð honum ekki þokað. Arin-
björn skyldi hann heita og í Reykholti skyldi hann vera. Svo þegar
skammt lifði nætur hafði hann íklæðst jarðneskum líkama og sest á
bekk inni í lokaðri umferðarmiðstöðinni.
Arinbjörn Ólafsson, þe. Ipor, - eða Snorri Sturluson, eins og við
skulum kalla hann héðan í frá, því þetta er fyrst og fremst saga um
hann, hafði ekki bara útbúið sig með ensku og sögu helstu heims-
viðburða síðan 1241, hann hafði einnig lesið allt Morgunblaðið og
allan Þjóðviljann gaumgæfilega frá lokum síðari heimsstyrjaldar. En
honum hafði yfirsést um eitt veigamikið atriði, hann hafði ekki búið
sig undir talandann í nútíma Islendingum. Þetta var þó hvorki vegna
heimsku eða ónákvæmni, hann lét einungis blekkjast af því sem í
blöðunum stóð og mega menn af því læra hve hæpið það er að trúa
öllu sem þar stendur. Að vonum hafði hann við lestur sinn á Morg-
unblaði og Þjóðvilja lagt sig alveg sérstaklega eftir handritamálinu
og lausn þess. Hérumbil allir sem um það skrifuðu í blöðin vottuðu
af ofurkappi sannheitra tilfinninga að íslensk tunga hefði í engu
breyst frá dögum Snorra Sturlusonar. Hvert heilvita barn, stóð þar,
á íslandi sem náð hefur tíu ára aldri leikur sér að því að lesa Eddu og
Eglu á skinni.
436