Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 44

Tímarit Máls og menningar
Því varð ekki neitað að þetta byrjaði allt heldur ógæfulega. en
Snorri reyndi að hughreysta sjálfan sig með því að það hlyti að fara
skánandi, og svo minnti hann sjálfan sig á göfugan tilgang endur-
komu sinnar. „Ok vilda ek heldr þurfa at þola nokkra mjúklætingu
ótíndra kvenna um skeið en at una of allan aldr vit mynd þá er bók-
víss lýðr hefir af mér g?rva“ - sagði hann við sjálfan sig og kyngdi
óbragðinu í munni sér. Honum fór líka brátt að líða mun betur,
hann fann ekki lengur til bílveikinnar eftir að hann var fluttur í
framsætið og auk þess var útsýnið miklu betra. Hann fór að njóta
ferðalagsins eins og fólk gjarnan gerir ef það fer um nýjar eða löngu
gleymdar slóðir. En hann kannaðist skelfing lítið við sig, eins og
daufur endurómur einhvers sem hann vissi ekki hvað var gerði vart
við sig þegar hann kom inn í Hvalfjörðinn og sá Þyril og Botnssúl-
ur, sama máli gegndi þegar komið var fyrir Hafnarfjall og sá inn til
Borgarfjarðarhéraðs. Það var ekki fyrr en hann sá Baulu og Eiríks-
jökul seilast eftir haustskýjunum að hann kannaðist við sig. Því
lengra sem hann kom inn í héraðið því meiri varð eftirvænting hans.
„When will we arrive at Reykjaholt?“ - spurði hann bílstýruna og
hún benti honum á ljósa húsaþyrpingu í fjarska.
I gróðurhúsahverfi ekki langt frá Reykholti komu þrír unglings-
piltar í rútuna. þeir voru rétt komnir úr mútum og höfðu óskaplega
hátt eins og unglinga er siður ef þeir eru saman fleiri en tveir. Einn
þeirra fór að syngja og hinir tveir flissuðu eins og þeir væru búnir að
missa glóruna.
„Strákar“ - sagði bílstýran - „þið verðið að fara út ef þið hættið
þessu ekki.“
Eftir smáþögn rofaði söngvarinn aftur upp á ný og hinir tveir
emjuðu af unaði. Og nú skeðu þau undur allt í einu að nokkur orð
námu eyru Snorra, létu kunnuglega í þeim og skildu eftir sig spor
skilnings. Þegar söngvarinn hrein upp skáldskap sinn þriðja sinni þá
var eins og tappar féllu sitt úr hvoru eyra hans. Hér fór íslensk æska
með ljóð á móðurmáli sínu og Snorri fann sér til gleði að hann skildi
hvert einasta orð. En gleði hans var tvíbent, hinn fágaði hirðmaður
Hákonar gamla fór hjá sér við merkingu ljóðsins:
„Einn var að ríða ömmu sinni
og annar að horfa á,
442