Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Page 46

Tímarit Máls og menningar
skrifstofu skólastjóra. Á hurðinni stóð stutt og laggott: Skólastjóri.
Viðtalstími þriðjudaga og fimmtudaga kl. 10-14.
Nú var komið fram yfir þann tíma og auk þess mánudagur en
Snorri drap samt óhræddur á dyr. „Kom inn“ sagði sköruleg kven-
mannsrödd og Snorri gekk inn í fábreytta skrifstoíu með Islendinga-
sögunum í bókaskáp og mynd af forsetanum og Jónasi frá Hriflu yf-
ir skjalaskáp úr járni. Við lítið skrifborð sat kraftaleg kona með grá-
sprengt hár og lítil, stálgrá og stingandi augu og blaðaði í skjölum.
Hún leit þegjandi upp og beið átekta.
„May I talk to the schoolmaster" - sagði Snorri eftir dálítið hik,
minnugur þess að það var kurteisi að tala ensku við konur.
„Yes“ - sagði konan og beið enn.
Snorri tvísté dálitla stund og konan virti hann rannsakandi fyrir
sér. Hann uppgötvaði sér til skelfingar að það var af honum stæk
gubbupest. Svo endurtók hann spurning sína í fáti.
„Yes“ - sagði konan - „I am the schoolmaster. What can I do for
you?“
Það datt yfir Snorra. Þetta hafði honum aldrei hugkvæmst. Á
hans dögum kunnu konur ekki að lesa, nema þá ein og ein kirkju-
kerling, en það sem af var þessum fyrsta jarðvistardegi hans hafði
hann engum karlmanni mætt með nokkur teljandi myndugheit.
„I am the new teacher“ - stundi hann loks upp. „Arinbjörn Ol-
afsson.“
„Já, sæll og blessaður“ - sagði skólastýran og gekk til móts við
hann með útrétta hönd sína. - „Við ættum nú að geta talað saman á
blessuðu móðurmálinu, tungu meistarans í Reykholti.“
„Þat es svá“ - svaraði Snorri dræmt og vissi ekki alveg hvað hún
var að fara.
„En við þurfum ekki þar fyrir að gera okkur upp neina forn-
tungu“ - hélt skólastýran áfram - „ég hef alltaf verið á móti allri
málfyrningu. Af hverju bara ekki að láta málið kliða mjúkt og eðli-
lega eins og það streymir fram í bókum meistarans?"
„Hvat meistara?“ - spurði Snorri og var dálítið upp með sér yfir
því hvað hann skildi vel konuna.
„Hér er nú bara einn meistari til umræðu“ - sagði konan og sló út
hönd sinni í átt til bókaskápsins. „Þessi“ - hélt hún áfram og benti á
tíu þykkar bækur í svörtu skinnbandi með gullnu latínuletri á kili.
444