Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 48

Tímarit Máls og menningar
þurfti að halda, sagði hún, en ein var meginregla öðrum reglum
æðri, að brýna fyrir unglingunum að þeir væru á sögufrægum stað
þar sem merkasti Islendingur allra tíma hefði skrifað allt það besta
sem saman var sett á gullöld íslenskra bókmennta. Og ekki mátti
gleyma því, að ættjarðarást hans var svo mikil að fyrir hana varð
hann að gjalda með lífinu. Ekki skildi Snorri allt sem hún sagði enda
var þetta langur lestur og honum lauk ekki fyrr en dyrnar opnuðust
og ljóshærð kona um þrítugt með eldrauðar varir og gullspangagler-
augu vatt sér inn.
„Svo þetta er nýi kennarinn" - sagði hún og rétti honum hönd
sína. Hún horfði beint í augu hans og hló svo innilega þegar hún
heilsaði að hann roðnaði og varð að líta undan.
„Ok gerast nú skillitlar konur hQÍðingdjarfar“ - hugsaði Snorri
með sér og fann til ónotakenndar.
„Eg á víst að heita prestur hér“ - sagði svo aðkomukonan og
kynnti sig.
Þá kom mikið fát á Snorra. A æskuárum sínum í Odda hafði hann
lesið skelfilegar sögur um herskáar konur í Þrakíu og í Pontos, sem
riðu öskrandi út í stríð með skjöld og boga og annað brjóstið bert
og átu hrátt kjöt og hunang og þrúguðu á kné öllu sem karlkyns var.
Hann var hingað kominn í þeim saklausa tilgangi að hressa svolítið
upp á sannleikann um sjálfan sig, en var óforvarandis lentur á landi
amazónanna. Hann strauk sér í ráðleysi með lausu hendinni um
kinnina þar sem kaffistúlkan hafði lamið hann með borðtuskunni í
rauðabítið. Það var nú kannski sök sér að konur seldu kaffi og
brauð og ækju sjálfrennandi hjólavögnum eða verkuðu af honum
gubbið. En að skólastjórn og prestskapur væri kvennaverk, það
hafði honum aldrei dottið í hug.
En nú þreif brosmildur presturinn töskuna hans í aðra hönd sér
og hann sjálfan við hina, svo að hann fékk nóg annað að hugsa um
en amazónur. Hún leiddi hann fram á gang og út um allt aðrar dyr
en hann hafði ratað á þegar hann kom inn.
„Hvat er þat undra er ek úti sé fyr Dellings durum?“ - hló hann
við og gleymdi að vera smeykur þegar hann sá græna skessu úr kop-
ar í baðkápu með bók undir hendinni sem stóð þar á stöpli á hlað-
inu. A höfði hafði hún hatt eins og Hrói höttur og ballerínuskó á
fótum með krossbönd upp um kálfana.
446