Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 80

Árni Ibsen
Þú sem hefur allt á þurru
Við báðum aðeins um skipun. Það var
ekkert annað að gera á þessu flæðiskeri.
Eina litla ákvörðun, aðra en þessa; svolitla staðfestu,
aðra en þetta óhagganlega aðgerðarleysi.
Við héldum að okkur höndum, gerðum
engar kröfur, létum af öllum þrýstingi
og vonuðum, já, innilega vonuðum við
að þú létir orð falla og fleyttir því til okkar.
Vegna þess að enginn hafði orðin á valdi sínu
nema þú. Þú einn. Þú. Við stóðum þarna í hnapp
með vonina eina. Hvað hélstu? Að við gætum
siglt á voninni einni? Til þess þurfti trú á þá von.
En það vantaði negluna í þá von.
Hún hefði sokkið. Við hefðum hugsanlega getað
siglt á henni upp á þurrt land ef þú hefðir
aðeins sagt eitt orð sem skipti máli. Það orð
hefði hugsanlega, með góðum vilja, getað
þjónað sem negla í veika von okkar.
En þú hélst áfram að þegja og þegja
og flóðið hækkaði og skerið minnkaði.
Ég sé í gegnum þig núna. Ég sé þig út. Þú
hélst að við yrðum ekki verri þótt við
vöknuðum. Var það ekki? Já, við vöknuðum.
Bæði af svefni og bleytu. Og við urðum verri
fyrir bragðið. Við verðum aldrei söm og áður.
Að minnsta kosti ekki félagar mínir; það
478