Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Page 97
Ljóður
dettur, dettur úr mjúku rúmi á grjóthart gólfið, glæsi-
leg andstæða, nú hlýtur hann að falla, en nei; ljóðmæl-
andi nær taki á þeim orðhengli að hinir glötuðu hafi
það verra en hann sjálfur í rúmhelguðu hugarvíti og
hefur sig upp til vinarins eina.
IX
Á Föstudaginn-langa svífur Kristur um
á rósrauðu skýi og ullar á mennina
X
Var hann slæmur í maga og fékk hann tak fyrir hjartað
og dó Hopkins kannski úr hjartaslagi eða sprakk í
honum maginn? Eða eru þetta sjúkdómsfræði úr
Gamla-testamentinu og ber að skilja þau táknrænum
skilningi og hver fordæmir hvern til sjálfsvorkunnar
og er Guð fullur sjálfsfyrirlitningar og lífsleiða? Og
dómurinn; að hugsa án þess að skilja, að efast án þess
að iðrast, að aðhafast án þess að nokkuð gerist, heldur
það sama, ekkert nýtt, alltaf það sama og þannig að ei-
lífu? Slíkar eru flækjurnar sem greinandi persónulegra
ljóða þarf að greiða úr.
XI
Þegar kom ofaní skraufþurran flekkinn sem kallinn
hamaðist við að taka saman, beindi hann hrífunni til
himna, skók hana og hrópaði: „Þú nýtur þess Guð, að
ég næ ekki til þín.“
495