Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 116

Tímarit Máls og menningar
„Þetta er allt svo ljúft. Hér er ég komin aftur til minna gömlu
heimkynna eftir fimmtíu og fimm ár og kemst þá að raun um að þú
ert kominn heim líka. Þetta er allt svo rómantískt." Þótt orðin næðu
ekki lengur til hans, hélt hún áfram. „Eg gerði rétt í að varpa mér í
hafið. Þess vegna er það sem ég hef getað og mun ávallt geta elskað
þig á sama hátt og ég elskaði þig þegar ég dó. Auk þess enduðu allar
minningar mínar þegar ég var sautján ára. Fyrir mér verður þú að ei-
lífu ungur maður. Hið sama gildir um þig, Shintaro. Ef ég hefði ekki
fargað mér þegar ég var sautján ára og þú síðan komið aftur hingað
til að hitta mig, hefðirðu fundið ófrýnilega gamla konu. Hvílík
skelfing! Eg hefði ekki árætt að hitta þig.“
„Eg fór upp til Tokyo,“ hóf gamli maðurinn máls, í þessum
muldrandi tónum sem heyrnardaufum eru tamir. „En gæfan varð
mér ekki hliðholl. Eg kom heim vonsvikinn gamall maður. Eg fékk
starf á golfvelli. Af þessum velli sá út yfir hafið sem stúlka hafði
drekkt sér í af sorg eftir að henni var meinað að sjá mig framar. Eg
sárbændi þá um að ráða mig, og þeir sáu aumur á mér.“
„Nú erum við í landinu sem var í eigu fjölskyldu þinnar, Shint-
aro.“
„Að tína upp golfkúlur á æfingavellinum - það var um það bil það
eina sem ég gat gert. Mig verkjaði í bakið, en ég hélt áfram. Það var
stúlka ein sem fleygði sér í hafið, allt út af mér. Klettóttur hamarinn
sem hún stökk fram af er skammt undan, svo að jafnvel gamalær
öldungur eins og ég get komist þangað og stokkið - svona hugsaði
ég og hugsaði.“
„Ekki gera það, Shintaro. Þú verður að halda áfram að lifa. Þegar
þú ert farinn, verður ekki ein einasta manneskja í þessum heimi sem
man mig. Þá verð ég sannarlega dáin.“ Stúlkan vafði sig að gamla
manninum um leið og hún sagði þetta, en hann heyrði ekki.
Engu að síður tók hann hana í faðm sér.
„Já,“ sagði hann. „Við skulum deyja saman. í þetta sinn þú og ég.
Þú ert komin til að taka mig með þér, er það ekki?“
„Saman? Nei, fyrir alla muni halt þú áfram að lifa. Lifðu mín
vegna.“ Stúlkan lyfti höfðinu af öxl gamla mannsins og horfði beint
fram fyrir sig. Rödd hennar varð lífleg. „Sjáðu! Stóru trén eru þarna
ennþá. Öll þrjú nákvæmlega eins og þau voru í gamla daga. Hvað
þau minna mig á þá sæluríku daga!“
514