Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Page 70

Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Page 70
sem er kallað vinsældir. Hinir takmörkuðu möguleikar „á sölu á litlum markaði“ og það að skáldið geti aldrei orðið mjög vin- sælt á litlu málsvæði gerir listamanninn annaðhvort frjálsan innra með sér og í verk- um sínum eða smásmugulegan; oftast það. Um leið grípur hann hræðsla við allt, en einkum óttast hann um hag og orðstír sinn, vegna þess að smekkur ,,fjöldans“ eða hinna örfáu lesanda hefur tilhneigingu til að vera lítilla sanda og sæva á öllum sviðum. Slíkt er eðlilegt með hliðsjón af lögmáli aðstæðnanna. Ég hafði varla gert mér ljóst frelsið í spennitreyju þess málsvæðis sem ég átti heima á, þegar rann upp fyrir mér að sér- hver uppreisn eða tilraun til hennar innan textans mundi verða harla lítilfjörleg eða rétt til málamynda. Án stuðnings frá stóru svæði eða athafna á því verður engin bylt- ing gerð nema ef hún skyldi vera það eitt að hræra stöku sinnum í grautarpotti. Þetta er það sem íslenskt samfélag hefur gert sig að í hinum ýmsu og veikburða hræringum landsmála eftir stríðið: það hefur orðið í tímans rás að næstum ókennilegum einlit- um graut með hálfgerðu bragðleysi í eitt hundrað og þrjú þúsund ferkílómetra stór- um potti. Á þeim tíma þegar venjulegur íslenskur rithöfundur var í essinu sínu og sat sjálfsör- uggur við auða blaðið varð ótti við óþarfa brambolt innan textans að mínu helsta hug- arangri. Ég vissi að ég mundi aldrei fá það sem höfundi er nauðsyn, að fá stuðning frá stærri erlendum samfélögum t.d. með því að bækur hans yrðu þýddar. Samt óttaðist ég ekki það að verða einn á báti við mitt auða blað, ekki heldur það að ég yrði ein- hentur eða með tímanum þættist skáldskap- arbúkur minn ekki vita að vinstri hönd hans vissi hvað sú hægri væri að skrifa. Báðar voru frá fyrstu tíð handvissar um uppruna sinn og að getan væri samkvæm því. Ég þóttist vera glöggur á vilja beggja. Búknum á milli þeirra varð eðlilegt að skrifa fyrir sjálfan sig, en aðrir máttu líta á texta hans ef þeir vildu eða þorðu. Ég stundaði ekkert trúboð og hef bjargað mér þannig frá því sem oft er gripið til í samfélagi sem veit ekki hvemig það á að bregðast við manni sem hefur ekki sagt skilið við kórinn heldur hefur hann aldrei komið nálægt honum á raddæfingu. Ég hef aldrei látið það á mig fá, heldur fundist eðlilegt að þegar glaður kór syngur fyrir sína „textaþega" þá lætur hann eins og sá sé ekki til sem tautar og raular fyrir utan hann. Það er líka eðlilegt að kórar í útlöndum heyra ekki heldur raul- ið og telji hann þess vegna ekki til sinna radda. Vegir söngsins á vegum menningar- innar eru órannsakanlegir. Óttinn við textann eftir langa sambúð við hann Algengt er að skáldsagnahöfundar óttist að þeir lokist fyrir fullt og allt í gröf og kyrrð inni í texta sínum, að þeir múrist inn í orðavegginn og bíði þar bana. Algengara er samt að rithöfundar kunni þar prýðilega við sig í hleðslunni. Þá halda þeir að textinn sé orðinn hinn eini sanni og í miðju hans séu réttu hæfileikamir sem mynda eilífa kjam- ann. Þeir vilja þar af leiðandi troða honum upp á aðra sem endanlegri lausn, ýmist með því að beita rógi eða kappkosta að enginn komist að með sína, með nýja eða endur- skoðaða hugsun eða hugsanagang í texta á yfirráðasvæði þeirra. Þó eru til höfundar sem reyna að láta 60 TMM 1993:1
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124

x

Tímarit Máls og menningar

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.