Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Blaðsíða 72

HULDAR BREWFJÖRÐ
Sattle því ég hélt alltaf að hann hefði búið í Seattle. Og ég man að það
var rigning. Líklega vegna þess að ég hafði einu sinni heyrt að það væri
alltaf rigning í Sattle en sól í Seattle.
Ég var í frjálsu faili og átti að fara að lýsa fyrir hlustendum útvarp-
stöðvarinnar hvernig væri að stökkva í fallhlíf þegar meðstjórnandi
minn að þættinum sagði að Kurt hefði skotið sig í hausinn. En þegar
ég átti að byrja að lýsa fór rafmagnið af og ég sá ljósin slokkna í
borginni og ég missti sambandið við vinnufélaga minn. Og um leið
fannst mér ég byrja að falla hraðar og að ég fengi jörðina í punginn ef
ég skyti ekki fallhlífmni strax upp.
í augnablik var ég ungur maður á uppleið.
Ég sveif og ég hugsaði um hvað maður ætti að hugsa þegar maður
væri í fallhlíf. Og ég hugsaði um hvernig það væri að stökkva í fallhlíf
og hvað ég hefði sagt við hlustendurna ef ég hefði ekki misst samband-
ið. En mér datt ekkert merkilegt í hug og ég fann ekkert. Heldur var
bara í lausu lofti og bara var.
Ég spáði í hvort ég hefði sagt við hlustendurna að þetta væri kannski
eins og að upplifa það sem hefði gerst fyrir fæðingu því þegar maður
liti niður liði manni eins og sæði á leiðinni í egg. Eða hvort ég hefði
sagt eitthvað annað eða hvort ég hefði bara þagað því það hlustar
enginn lengur hvort sem er.
Og ég sveif. Ég fann vindinn í andlitinu og hvernig rigningardrop-
arnir reyndu að hafa við mér og ég sveif um í huganum og reyndi að
kreista þessa gömlu sítrónu og athuga hvort það væri ekki eitthvað
aðeins eftir sem hægt væri að hugsa um.
70
TMM 1997:2