Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Qupperneq 69

ÞEGAR RAFMAGNIÐ FÓR AF
hvort myrkur hentaði mönnunum betur en birta. í rauninni væri það
þannig að á daginn sogaði umhverfið mann til sín en á nóttinni snérist
þetta við og maður sygi umhverfið inn í sig. Og ég spurði mig að því
hver hefði ákveðið að fólk ætti að vaka á daginn en sofa á nóttinni.
Á meðan ég sat þarna í myrkrinu fannst mér eins og heilinn væri í
gufubaði og fann hvernig ég svitnaði minningunum sem höfðu stíflað
hann. Og smám saman losnaði vélin frá skegginu og önnur höndin
frá mér og svo hin höndin og því næst fæturnir og ég losnaði frá
stólnum og svo frá sjálfum mér, og leystist upp.
Jóga?
Ég fór aftur á bak gegnum lífið og smaug í gegnum gamla daga og þegar
glenntir fótleggir móður minnar blöstu við og ég var á leiðinni inn í
leggöng hennar, kviknaði ljósið. Og ég skrapp saman og féll ofan í stólinn.
Ég kláraði að raka mig, tók rafmagnið af aftur, og settist inn í stofu.
3.
Ég var í bílnum þegar ég heyrði að Kurt Cobain hefði skotið sig í
hausinn. Það var grenjandi rigning og ég var staddur einhversstaðar í
helvíti og þar að auki pirrandi sígarettulaus. Svo pirrandi sígarettulaus
að mér datt í hug að stoppa bílinn og prófa að taka smók af pústinu
þó það væri ekki nema rétt til að finna fyrir reyk í lungunum. En þorði
svo ekki að taka sénsinn á að drepa sjálfan mig fyrir slysni úr sjálfs-
morði. En ég var samt áfram staddur einhversstaðar í helvíti og það
eru engar sjoppur í helvíti.
Eða hvað?
Ég byrjaði að velta fyrir mér hvernig væri umhorfs í helvíti en gafst
svo fljótlega upp á því og ákvað frekar að einbeita mér að himnaríki.
Og þá datt mér í hug dauði maðurinn í kvikmyndinni Subway sem
var að drepast í annað sinn en í það skiptið úr sígarettuleysi því hann
gat ekki reykt vegna þess að hann hafði ekki lengur efnislíkama og því
ekki tekið utan um sígarettu. Og því lengur sem ég hugsaði um kvöl
þessa látna manns varð ég ákveðnari í að hætta að reykja áður en ég
dæi. Svo fóru spurningar um himnaríki að falla á framrúðuna en áður
en ég náði að svara skófu óþreytandi vinnukonurnar þær upp og
hentu út í vegarkant.
TMM 1997:2
67