Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Side 19

GLÆÐUR
um síðir kemur þó þreytulegt andvarp, sem mér finnst reyndar berast
að utan, svo ég reisi mig upp og fer út í glugga. Að stundu liðinni dregst
það aftur inn um hlustirnar. Jesús, þeir halda örugglega að ég sé meira
en lítið brengluð og draughrædd, kerling af verstu sort, en samt geng
ég að símanum og sný skífunni, verður hugsað að ef til vill hefði verið
betra að vera karlkyns á stundu sem þessari.
Þeir koma að vörmu, það vantar ekki, og hafa, viti menn, eitthvað
tvírætt um varirnar. Fyrst fara þeir í öfuga átt, niður á öskuhauga, og
kveikja háuljósin. Standa þarna og horfa á þetta óbrennanlega sorp!
Ætla þeir ekki út úr bílnum? hugsa ég. Þeir verða að fara út úr bílnum,
annars heyra þeir ekki neitt. Og svo verð ég verulega áhyggjufull sjálf
því ég heyri ekki neitt. En allt í einu kemur það, lægra og ógreinilegra
en áður. Hvað er eiginlega um að vera? hugsa ég með sjálfri mér. I
hverju er ég lent? Þá sé ég hvar þeir stíga út með vasaljós og rölta fyrst
niður eftir, síðan eltir annar þeirra keiluna að tómri dráttarbrautinni
og upp eftir.
Og þar kemur þá loksins ljósið sem ég sé þegar ég er í þann veginn að
setja amen á eftir þessari jarðvist. Þá gægist það yfir kantinn og lendir
fyrst við hliðina á mér, svo ég þrýsti síðasta andardrættinum upp
barkann og reyni að láta hann gera óskunda í barkakýlinu, því kallkerfi
lífsins.
Er einhver þarna?
Já! átti það að vera, en varð einna líkast jarmi í týndu lambi.
Þá lýsir hann framan í mig, en ég er svo máttfarinn að ég get vart
skotrað augunum, hvað þá litið upp, hangi bara þarna í slýgrónu
dekkinu, eins og ég hef gert í að minnsta kosti hálftíma; hálftíma sem
var lengri en öll mín skólaganga. Og ég sem var næstum búinn að
sleppa fyrir, ja, fýrir óralöngu, þegar kinnungurinn lagðist þétt upp að
mér svo ég náði vart andanum, djöfullinn maður, og gat ekkert kallað
í háa herrans tíð, ég var að því kominn að sleppa þá og láta mig verða
hádegisfrétt á sunnudegi, láta mig bara lognast út af í þennan ískalda
íslenska sæ eins og svo ótalmargir aðrir á undan mér. En merkilegt
nokk, þá var eins og helvítis dekkið breyttist í mjúkar varir sem kysstu
mig beint á munninn. Og fyrir þá fjandans ofskynjun hélt ég takinu.
TMM 1997:2
17