Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2013, Side 66

66
„hvorki hefnd né þennan viðbjóðs hlut“ (35). Hún hefði vissulega getað
tjáð sjálfsvirðingu sína í gegnum hefndina, enda átti reiði hennar fullan
rétt á sér. Slík gjörð hefði samræmst skilgreiningu um að réttlæti sé spurn-
ing um jafnvægi sem geri hefndinni hátt undir höfði. Vandinn við hefndina
er hins vegar sá að hún fer oft úr böndunum og verður mun hrottalegri en
refsingin krafðist. Móðirin áttar sig á því að hefndin getur komið af stað
vítahring ofbeldis. Með hefnd kæmi böðull í hennar stað og gerendurnir
breyttust í fórnarlömb (35).
Hinar tímalausu fúríur sem rísa upp með tilstuðlan hinnar eilífu Nætur
komast hins vegar að því að ekkert hafi breyst, „að ekkert sé nýtt undir
sólinni nema kannski síminn!“ (54). Í þeirra augum er ómögulegt að ná
fram réttlæti án hefndar. Þær líta svo á að tilraun Aþenu til að koma á fót
réttarkerfi sem byggi á lagalegu fordæmi hafi gert réttlætið marklaust, að
aðhlátursefni. Fúríurnar benda einnig á að það sé raunveruleg ógn við hina
pólitísku og siðferðilegu skipan að hunsa réttlætið. Eftir að fúríurnar hafa
rænt læknunum sem báru falsvitni, en neituðu að taka ábyrgð á misgjörð-
um sínum, breyta þær kirkjugarðinum í réttarsal. Þær ganga í hlutverk
yfir saksóknara með draugalegan kór sér til fulltingis, en áheyrendur gegna
hlutverki kviðdóms og ákæra læknana fyrir fjölmarga glæpi. Með orðum
Nætur:
Ekki dómstól.
Heldur gríðarstóran leikvöll,
sem er hvorki að öllu laus við pomp og prakt né loforð um sann-
leika.
Fórnarlambið, sem aldrei tók til máls í húsi réttvísinnar
[…]
mun sjálft flytja andspænis okkur
alla sína sorg og vanþóknun. (73)
Móðirin fagnar því að réttarhöldin fari fram við þessar aðstæður þar sem
þeir sem hafa þurft að þola ranglætið fá áheyrn, en hún lýsir því jafnframt
yfir að hún vilji aðeins heyra eitt orð frá læknunum:
Loksins mætumst við hjá mér!
Þið neydduð okkur til að flýja af hólmi
og til að tæla ykkur hingað.
Allt sem ég bið um er þetta: eitt orð.
IRMA ERLINGSDÓTTIR