Skírnir - 01.01.1953, Blaðsíða 217

Skírnir
Smælki úr íslendingasögum
213
tiðum, en þegar þessi stund líðr af, þá mun ek ekki letja, at oss lendi
saman.“ Halldórr kvazk þat ætla, at hann myndi aldri vanbúinn við
þeim. Eptir þetta riðu þeir i brott ok rœddu mart um ferð þessa með sér.
Þorsteinn mælti, kvað þat satt vera, at þeira ferð var in dáligsta, —
„eða hví varð þér svá bilt, Þorkell frændi, at ráða til Halldórs ok gera
honum ngkkura sk£>mm?“ Þorkell svarar: „Sáttu eigi Beini, er hann stóð
yfir þér með reidda oxina? Ok var þat in mesta ófœra, því at þegar
mundi hann keyra oxina í hgfuð þér, er ek gerða mik likligan til n()kk-
urs.“ Ríða þeir nú heim í Ljárskóga."
Lýsingin á því, hversu þeir félagar setjast nær því ofan á skikkju Hall-
dórs til þess að kúga hann til handsala, er nálega eins í Hœnsa-Þóris sögu,
þar sem þeir félagar Hersteins Blund-Ketilssonar setjast að Gunnari Hlíf-
arsyni og kúga hann til að fastna Hersteini dóttur sína. Enn fremur geng-
ur þessi lýsing aftur í Njálu, er þeir Flosi og Bjarni Brodd-Helgason lokka
Eyjólf Bölverksson til að taka við brennumálinu á alþingi. Er frá þessu
skýrt í útg. Nordals og Guðna af Hœnsa-Þóris sögu (bls. 27).
Þorgils saga og HafliSa segir svo frá:
„Þat er sagt, at Pétrsmessudagsmorgin um þingit gengu flokkarnir
allir til kirkju um messu um guðspjall ok stóðu meðr vápnum fyrir
framan kirkjuna, ok stóðu sínum megin kirkjudyranna hvárir. Hafliða
flokkr stóð fyrir norðan kirkjudyr, ok þar var hjá Hallr Fáluson; en fyrir
sunnan kirkjudyr Þórðr ór Vatnsfirði ok hans sveitungar, ok þar suðr frá
Hallr Teitsson ok margir menn meðr honum. En fyrir vestan kirkju gegnt
kirkjudyrum stóðu þeir Þorgils Oddason ok Böðvarr Ásbjamarson, ok þar
váru margir flokkar hjá þeim. Þá mælti Þorgils Oddason til Böðvars Ás-
bjamarsonar: „Taka mun nú öx mín til Hafliða Mássonar," sagði hann,
„ok mun þá um meira at mæla en um átta kúgildi." Böðvarr mælti:
„Œrr ertu,“ sagði hann ok fekk nökkut svá til hans ok mælti harðliga
til hans. Þorgils mælti: „Ekki em ek œrr,“ sagði hann. „Þetta er satt,“
segir Böðvarr. „Fyrir hvat?“ sagði Þorgils. Böðvarr mælti: „Eigi litr þú
rétt á. Hygg at þú, hvar vér erum komnir, at þetta skal vera sættarfundr
við guð, ok vér höfum á kirkjuhelgi sótt, ok biðjum oss miskunnar. Nú
er í þessu ok kirkjufrið raskat, ok er þetta fyrir þá sök ódœmaverk. Hitt
er ok annat, at yfir stendr dagshelgrin, er vér höfum alla hjálp af hlot-
it, ok sjálfr guð almáttigr lét sína mildi ok miskunn svá mikla skína ok
hirta á þessum deginum. Þat er ok til at telja, at grið ok friðr er settr
um þingit ok þinghelgrin stendr yfir, ok er þetta fyrir því it mesta laga-
brot.“ Ok er þeir höfðu þetta við mælsk, þá heptisk hann at því Þorgils,
ok réð hann eigi til Hafliða. Ok er þeir gengu heim til búða, þá mælti
Þorgils til Böðvars: „Þat mæla menn, at þú sér trúlauss, mágr, ok meðal-
lagi góðgjarn, en eigi lýstir þú nú þat.“ Böðvarr mælti: „Þat er ok satt,
er þú segir, ok ekki gekk mér trúa til þess, er ek latti þik tilræðis við
Hafliða, heldr hugða ek at fleiru en at hjali okkru; ok sá ek, at flokk-
amir stóðu á tvær hendr okkr, en vér várum í kvínni; ok sá ek þat, ef