Skírnir - 01.01.1980, Page 81
SKÍRNIR
IILÆÐU, MAGDALENA, HLÆÐU
79
INGIRÍÐUR: Nei, Magdalena.
MAGDALENA: En það mætti lialda þú vissir hvað klukkan
væri.
INGIRÍÐUR: Það veit Guð, Magdalena, ég — ég — Stutt þögn.
Þú veist ég á ekki klukku. Og klukkan á veggnum alltaf stopp.
Þessvegna spyr ég. Já. Þessvegna spyr ég hvað klukkan sé. Já.
MAGDALENA: En hversvegna alltaf klukkan fimm?
INGIRÍÐUR: Eh ... ætli það sé ekki bara tilviljun, haha? Ha?
MAGDALENA: Tilviljun? — Á hverjum degi?
INGIRlÐUR: Er það ekki akkúrat það sem er tilviljun?
MAGDALENA: Ha?
INGIRÍÐUR: Þá, já, Magdalena! Þegar það sama gerist alltaf
á sama tíma — dag eftir dag? Þá er það tilviljun! Ha?
MAGDALENA: Tilviljun ...
INGIRÍÐUR: Nema -?
MAGDALENA: Nema hvað?
INGIRÍÐUR: Hún sé alltaf fimm ...
MAGDALENA: Ingiríður?...
INGIRÍÐUR hrœdd: Alltaf fimm ... allan daginn ... alla daga
... fimm?
MAGDALENA: Og — liverju breytir það?
INGIRÍÐUR: Ha? — Það ... það breytir engu.
MAGDALENA: Hversvegna ertu þá sýknt og heilagt og sífellt
að spyrja?
INGIRÍÐUR: Ég er ekkert sýknt og heilagt og sífellt að spyrja.
MAGDALENA: Nú?
INGIRÍÐUR: Ég spyr þó aldrei nema klukkan fimm. Stutt
þögn. Já, ekki er það sýknt og heilagt og sífellt og alltaf. Það
er þó ekki nerna klukkan fimm. Það er bara einu sinni á dag.
MAGDALENA: Þá það.
INGIRÍÐUR eftir stutta þögn: Æ, hlæðu heldur, Magdalena,
mér er alveg sama hvað klukkan er, hlæðu heldur — hlæðu
eins og þú hlóst, ó, hlæðu ...
MAGDALENA gefur henni uþþ boltann: Svo ég hló . ..
INGIRÍÐUR: Það bergmálaði um allt! Stutt þögn. Bergmál-
aði... íhugar orðið. Já, bergmálaði... stundum var engu lík-
ara en hláturinn hljómaði út úr bergi — og stundum — veistu,