Skírnir - 01.01.1980, Page 155
SKÍRNIR
LEIKRIT OG LEIKHÚS
153
Og þessi líking er falin í raunsæislegu samtali, alvörugefnu
leikatriði sem skotið er inn á milli skopatriða með farsatækum
fulltrúum hversdagslegra manngerða, Kristjáni í plastinu og
Soffíu úr Systraklúbbnum:
Gestur: Hvaff — hvaff er aff möramu þinni?
Sif: Hvaffa sjúkdómur?
Það er sjúkdómur sem er dálítið erfitt að lækna.
Þetta er held ég alltof umfangsmikill og yfirgripsmikill sjúkdómur sem
hrjáir hana mömmu.
Þaff er lífið.
Lífiff sjálft.
Ég held aff lífiff sé ólæknandi.
Og þó — held ég að ástin geti læknað lífið.23
Þar stöðvast í þriðja þætti hin raunsæislegu sögudrög, borg-
aralegi stofuleikur sem byrjaður var í fyrri þáttunum tveimur;
fjölskyldumyndin úr Sumrinu 37 er í þriðja þættinum brotin
upp og gaumgæfð á ný, heimvonin til æskunnar og veruleikans,
alls þess sem aldrei var en kannski gat orðið, heimfærð mið-
aldra nútíð fólksins í leiknum; og sjá, allt er samt og jafnt, og
ekkert gat nokkurntíma skeð. Hugsýn og raunvera gangast upp
í einni afkáramynd á sviðinu, og verður að vísu ekki útlögð í
önnur orð. í Klukkustrengjum hrærir hinn dularfulli orgel-
stillari við streng í hvers manns brjósti; við þessa undursam-
legu snertingu fær hver og einn í svip að lifa draum sinn um
verulegra, sannara líf en þeim er gefið að lifa. En snertingin
er svipul; gesturinn kveður; veruleikinn tekur við. Allt sem áð-
ur. í Herbergi 213 er á hinn bóginn minningin og draumurinn,
ígildi sannleika og veruleika öndvert hversdagsheimi leiksins,
orðinn banvænn; þar sem hversdeginum sleppir tekur óminni,
algleymi við; og óminnið er dauðinn.
Skyldi þá ástin geta læknað lífið? Ænei, segir í Kertalogum,
hún gat í hæsta lagi læknað Kalla, sent hann á ný út í samfé-