Þjóðmál - 01.09.2014, Síða 61

60 Þjóðmál haust 2014
erum vanir . Ekki svo mikið að það verði
óskiljanlegt en nógu mikið til þess að við
skoðum þær á nýjan leik . Alveg eins og við
t .d . færum til málverk á vegg til þess að sjá
það að nýju .“(Bls . 138 .)
„Formið í sjálfu sér getur verið þeir erfið-
leikar sem örva skáldskapinn, skáldskapar-
gáfuna . Og núna, þegar fast form er í minna
áliti en áður var, þá eru menn svolítið
hræddir við það og halda að kvæði yrki sig
sjálf formsins vegna, en það gera þau ekkert
frekar en óbundin kvæði, má ég fullyrða .
(Bls . 141 .)
Um það sem er óskiljanlegt í kvæðum:
„[E]f kvæðið er heilt, ef svo mætti segja,
þá eiga þessar forsendur ekki að skipta
máli fyrir aðra en höfundinn . Við skulum
ímynda okkur að skáld yrki kvæði þar sem
minnst er á Tíbet og Timbúktú . Þetta kann
að vera af ástæðum sem ekki eru beint
skiln ings ástæður . Orðin kunna að hljóma
rétt í kvæðinu saman við önnur hljóð eða
vera eftir sóknarvert ósamræmi og skáldið
kann að vilja gefa kvæðinu fjarlægð með
þessum annarlegu orðum . Ástæða þess kann
aftur að vera sú að höfundurinn vill forða
lesandanum frá að rugla kvæðinu saman
við sjálfan sig . Hins vegar kemur svo gagn-
rýnandinn að öllum líkindum og les út úr
kvæðinu að Tíbet og Timbúktú séu í raun og
veru Hólsfjöll og Haganesvík!“(Bls . 145 .)

Kristján Karlsson við Tjörnina í Reykjavík vorið 1985 . Mynd: Morgunblaðið .