Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2016, Blaðsíða 195

194
hnefa sem opnast eða skelfingarfullum augum sem síðan síga og verða að
hálfluktum og munaðarfullum augum – umskiptin eiga sér raunar stað
og er miðlað gegnum myndina. Sadómasókískt atriði í rókókóstíl er að
sama skapi sjónræn veisla. En nauðgun sem heldur áfram að vera nauðg-
un innan frásagnarinnar – í samhengi greinar sem grundvallast á upp-
glenntri afhjúpun og sýnileika hins nakta, opna, teygða og berskjaldaða
líkama – er sjónrænt stórslys. Myndin í öðrum hluta Innbrots einkenn-
ist af sífelldri truflun á sýnileika kvenlíkamans. Leikkonan berst stöðugt
við að halda fótleggjum sínum saman. Hornið sem klemmd hné hennar
mynda, þar sem samhliða strik samanherptra kálfa hennar og læra mætast,
eru ekki hindrun sem verður brotin niður í eitt skipti fyrir öll eða stakur
farartálmi sem verður ruðst gegnum. Þessir fótleggir eru sjálfgræðandi
sár sem gleypa valdbeitingartilraunir árásarmannanna tveggja með geig-
vænlegum afleiðingum. „Færðu djöfulsins fæturna á þér í sundur!“: Þetta
er skipun kvikmyndarinnar, orðuð af árásarmönnunum, samantekin ráð
nauðgunarhvatarinnar og framsetningarhvatarinnar. Snemma í árásinni, á
því andartaki sem tekist hefur að reka fleyg milli þessara samlæstu hnjáa,
færir konan höndina niður á við og hylur sköp sín með athyglisverðu við-
bragði. Þessi varnarhreyfing ógildir á róttækan hátt boð klámmyndarinnar
um hámarkssýnileika – á því augnabliki sem „kjötskotið“ sem er skilgrein-
andi fyrir harðkjarnaklám er þvingað út úr líkamanum með valdi er það
hulið. (Í rauninni er um slíka höfnun að ræða á þeim sýnileika sem greinin
segir fyrir um að hún ýjar að truflandi tengslum við raunveruleikann, að
því að hún gæti verið ósjálfráð hreyfing konunnar sem leikur fórnarlamb
árásarinnar – skýr aðgreining milli líkama leikkonunnar og líkama fórn-
arlambsins er ómöguleg þegar báðir tveir eru bláir og marðir á eftir, og
þótt samþykki í víðu samhengi sé ekki til umfjöllunar hér geta smávægileg
líkamleg viðbrögð vel verið það. Gróft kynlíf vekur óhjákvæmilega athygli
á þessum óþægilega skorti á aðgreiningu.)
Þessi mótspyrna er ekki brotin á bak aftur. Hún endurnýjar sig. Hún
veitir hreyfiorku inn í atriðið, atriði sem byggist á því að vald mótspyrnu
mætir þrýstingi mótspyrnu en ekki ósigri mótspyrnu fyrir valdbeitingu.
Konan er þvinguð til að setja lim upp í sig en hún hættir aftur og aftur,
klemmir saman varirnar. Í ýktri nærmynd sjáum við afleiðingar þessarar
líkamlegu neitunar – limur rennur út úr samanherptum líkama konunnar:
Myndtruflanir; högg. Blár skjár. Færðu djöfulsins fæturna á þér í sundur! Hún
hylur sköp sín, aftur. Hylur á sér munninn með vel snyrtri hönd. Truflun
EuGEniE BRinKEMA