Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2016, Qupperneq 197

196
anum er því ekki síður um þvingaða innrás ljóssins í dimm skúmaskot að
ræða en innrás líffæra í líkamshol. Mennirnir strita við að opna og annað
hvort fresta þeir því eða ómaka sig hreinlega ekki með að gera mikið við
hinn opnaða líkama þegar hann er orðinn aðgengilegur. Gróft sjónrænt
form er þessi rofna og óslétta mynd, mynd sem er sjónræn afleiðing hins
grófa kynlífs, bæði þess kvikmyndaða og þess frásagnarlega. Í stað „æðis
hins sýnilega“ hjá Williams er Innbrot full af „sýnilegu æði“; þegar gróft
kynlíf gengur svona langt er æðið sett í forgrunn á kostnað hins sýnilega.
Afleiðing þessara formlegu átaka um að „komast hérna inn“ er bersýnileg:
það eru átök upp á líf og dauða.
Þvinguð innrás er afleiðingin af því þegar krafan um inngöngu mætir
líkamlegri mótspyrnu. Baráttan við að þvinga sér leið inn verður aldrei
stöðvuð í eitt skipti fyrir öll – né er látið undan henni og átökin þann-
ig gerð óþörf – og því er ráðandi athöfn árásinnar endurtekin krafa um
inngöngu sem mætir endurtekinni höfnun þeirrar kröfu. Þvinguð innrás
hefur því ekki stöðu einangraðrar árásar eða atviks sem slík: hún er orsök
og afleiðing hinnar ítrekuðu höfnunar á kröfunni um opnun. Hún er þar
af leiðandi lögmál sem felur í sér fullvissuna um að það verði sjálft brot-
ið. Maður þvingar aðeins upp það sem lokast hverju sinni; að einangra
hina þvinguðu innrás fangar jafnframt augnablikið þar sem opið breytist
í lokað, tilraunina til að opna það sem var lokað, en það er vegna þess að
það er lokað sem það verður að þvinga það upp. Þessi taktur ofsafenginna
möguleika er líkamlegt, en einnig formlegt, viðfangsefni. Sá hreyfimátt-
ur sem er aðalsmerki hinnar klámfengnu kvikmyndaframsetningar – lík-
aminn sem hreyfist gegn vilja sínum í fullnægingunni – rennur hér saman
við hreyfimáttinn gegn því að opnast. Hann hleypir lífi í formið en brýtur
það líka upp – lætur það berjast fyrir því að eiga sér stað.
Bláu skjáirnir sem leiftra og trufla árásaratriðin – atriði sem hafa þegar
verið trufluð – gera rofið á sviði sjónræns aðgengis að róttækari kvik-
myndalegum vanda. Þetta sjálfsrof eða byggingarlega rof, í mynd sem
þegar hefur verið rofin og hindruð, felst í því að til sögunnar kemur flokk-
ur hins óupptekna, sem aðferð til þess að brjóta upp söguna bæði sjón-
rænt og í framvindu hennar. Blár skjár sem fyrirbæri tengist spilun vHS-
myndbanda; þessar örsnöggu myndir sem birtast inn á milli, af bláum skjá
sem á stendur „viDEO“ eða „STOP“, eru merki um ólíka tímaramma þar
sem óþekktur áhorfandi er að horfa síðar á myndefni sem áður hefur verið
tekið upp. Hins vegar eiga rammarnir tveir í myndinni, með blikkandi
EuGEniE BRinKEMA