Skírnir - 01.09.2007, Side 26

3 Jón Sig ur›s son 1841:88. Hér er vitn a› til text ans eins og hann er birt ur í N‡j um
fé lags rit um. Ekki er flrædd staf setn ing fleirra frum heim ilda sem vitn a› er til,
held ur ein ung is leit azt vi› a› halda ein stök um or› mynd um.
4 Jón Helga son 1941:201 og 204.
5 Tómas Sæ munds son 1841. Til greint er bla› sí›u tal í meg in máli flar sem vís a› er
til fless ar ar rit ger› ar.
skírnir294 sigurður líndal
sömu s‡slu og á hin um ö›r um full trúa fling um vor um. Enn frem -
ur og hvern ig jafna ætti kostn a›i á lands menn, og hva› ann a› er
flurfa flætti flessu máli til fram kvæmd ar. En flar hjá eiga fleir sér í -
lagi a› flví a› hyggja, hvort ekki sé rétt ast a› nefna full trúa flingi›
al fling, og eiga fla› á fling velli, eins og al fling hi› forna, og laga
eftir flessu inu forna flingi svo mik i› sem ver›a má.3
Ekki er vit a› ná kvæm lega hvenær Tómasi Sæ munds syni bár -
ust tí› indi af kon ungs úr skur› in um. Hann haf›i ver i› veik ur sum -
ar i› 1840, en var tek inn a› styrkj ast um haust i› og hóf flá a› rita
um skip an Al fling is „sitj andi upp vi› her›a dyngju“ í bana legu
sinni.4
4. Álykt un Tómas ar Sæ munds son ar af úr skur›i kon ungs
Tómas hef ur rit ger› sína á flví a› bera lof á kon ung inn fyr ir ni› ur -
lag i›, en me› flví byrji hann á Ís landi flannig a› fyrst sé hug a› a›
flví sem Ís lend ing ar af rá›i sjálf ir, enda hafi lög gjöf in ver i› bezt
lög u› a› flörf um fleirra fleg ar fleir hafi rá› i›. fiá tel ur hann miklu
var›a, hversu mik ils kon ung ur meti Ís lend inga vegna fram lags
fleirra til forn menn ing ar Nor› ur landa.5 Í sam ræmi vi› fletta
kemst hann svo a› or›i um úr skur› kon ungs:
Úr skur› ur inn af 20. maí er vott ur um gæzku kon ungs ins: Hann ver› ur
a› ætl ast til fleirr ar mennt un ar hjá oss, fyrst vér njót um fleirr ar heppni,
sem öll um fljó› um leik ur öf und á, er henn ar er fyr ir mun a›, a› eiga nafn -
tog a›a, staka fornöld, a› flá muni oss, eins og öll um si› u› um fljó› um,
ekk ert d‡r mæt ara og helg ara en menj ar henn ar, flá muni oss eng in gjöf
bet ur koma, en sú, sem veit ir upp örvan til a› end ur lífga hana, eins og
sam bo› i› er ásig komu lagi sta›a og tíma (bls. 76).
Og hann held ur áfram: