Skírnir - 01.09.2007, Page 98

20 Sama heim ild: 88–89.
skírnir366 kristín unnsteinsdóttir
Nú renn ur brullaups dag ur inn upp bjart ur og fag ur. Ingi björg kóngs -
dótt ir ber af öll um, flar sem hún geng ur til kirkj unn ar vi› hli› Sig ur› -
ar, fremst í fylk ing unni. Sig mund ur geng ur á eft ir fleim einn, föl ur og
fár. — Kisa ræ› ur sjer ekki fyr ir kæti, hún hend ist í loft köst um, —
dans ar vi› skott i› á sjer, og læt ur öll um ill um lát um. „Eng inn lei› ir mig
til kirkju,“ kall ar hún, um lei› og hún fleys ist fram hjá fylk ing unni,
hend ist inn kirkju gólf i›, stekk ur upp á alt ari og fer a› sleikja sig.
Hjóna vígsl an fer fram me› venju leg um hætti, — Sig ur› ur og Ingi björg
eru gef in sam an, — og Sig mund ur og Kisa, — og stend ur hún vi› hli›
hans kyr á me› an. — En fleg ar skar inn fer út úr kirkj unni, læt ur hún
sömu lát um og fyr. — Veislu fólk i› sest nú a› bor› um og ger ist gle› -
skap ur mik ill. — Kisa hleyp ur upp á hnje Sig mundi, — en hann ‡tir vi›
henni, kræk ir hún sjer flá í kjöt bita af disk in um hans, og fer me› hann
út í horn. — Lí› ur svo veislu kveld i› og ganga brú› hjón in tvenn flá til
sæng ur uppi í stóra turn her berg inu. — Kisa stekk ur upp fyr ir Sig mund,
— set ur upp gesta spjót og sleik ir sig vel og vand lega, — a› flví búnu
kúr ir hún sig ni› ur. Sig mund ur ligg ur me› höf u› i› fram vi› stokk, —
og sn‡r baki í kött inn. —
Ástrí› ur nefn ir mörg dæmi um hversu líf lega og skemmti lega
Gu› rún sag›i frá:
fieg ar Gu› rún sag›i sög una af Hno›ra og kom i› var a› flví a› hann var
bú inn a› fylla alla kóngs ins kúa hir›a, sem vökt u›u ux ann hans feita,
s‡ndi hún hvern ig fleir fóru a› flakka Hno›ra fyr ir gó› ger› irn ar. Hún
fleyg›i flá frá sér tás unni, stó› upp og rauk upp um háls inn á hverj um
manni í ba› stof unni, kyssti hann remb ings koss hvort sem hann var stór
e›a smár, karl e›a kona og eng inn var eft ir skil inn um lei› og hún sag›i:
„fiakka fljer fyr ir Hno›ri minn!“ Var flá mik ill hlát ur um alla ba› stofu.
fieg ar hún sag›i Sög una af Kisu kóngs dótt ur, sag›i hún um Sig ur› kóngs -
son: „fieg ar hann sá Ingi björgu var› hann drukk inn, lag› ist veik ur í rúm -
i› og haf›i ekki lyst á grautn um sín um, en fleg ar Sig mund ur bró› ir hans
var bú inn a› fórna sér fyr ir hann og haf›i lof a› a› gift ast kett in um til fless
a› Sig ur› ur mætti lífi halda, sett ist hann upp í rúm inu al heil brig› ur og
ba› um graut inn sinn.“ … Og sí› ast en ekki síst fleg ar hún Svía lín kóngs -
dótt ir hló a› hon um Trimbil trút. fia› var nú fínn og nett ur hlát ur al veg
eins og fleg ar hrossa gauk ur inn hneggj ar á vor in.20