Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Qupperneq 62

62 TMM 2012 · 1
S i g u r l í n B j a r n e y G í s l a d ó t t i r
Hamri reykja vindil fyrir utan hús á Smáragötu. Á
mánudagsmorgnum geng ég þessa sömu leið en hef
aldrei rekist á reykjandi skáldið. Grímur er yfirleitt
fimmtán mínútum á undan mér og það hlýtur að
muna um það. Ég get ekki neitað því að ég hef skimað
eftir honum síðustu mánudaga en án árangurs. Í
huganum mæti ég honum í morgunmyrkrinu og
spyr: „Hvað er títt af ljóðum?“ og í kjölfarið kemur
djúpviturt svar. Ég reyni að gera mér í hugarlund
hvernig hefðbundinn vinnudagur er hjá ljóðskáldi og
festi ekki reiður á neinu sem er laust við rómantískar
hillingar.
Í sömu viku og Þorsteinn gekk framhjá með inn-
kaupapokann sagðist kennarinn minn hafa séð hann
í bíó vikunni áður. Á mynd um París eftir Woody
Allen. Kennaranum fannst merkilegt að Þorsteinn frá
Hamri færi í bíó. Ég sá fyrir mér hvernig Þorsteinn
klæddi sig í frakkann í anddyrinu og hugsaðu að nú
þyrfti hann að fara að kaupa meiri salernispappír;
var á síðustu rúllunni. Mér reiknast svo til að hann
hafi farið í bíó um hálfri viku áður en hann keypti
pappírinn.
Þorsteinn frá Hamri skrifar ljóð; mokar mold á pappír
og ræktar þar blóm, gras og einhverjar skrítnar vafn-
ingsjurtir. Það er örugglega stöðugur flugvélagnýr yfir
húsinu hans. Þegar hann stendur í haustmyrkrinu og
reykir vindla þá get ég ekki varist þeirri hugsun að
með reyknum stígi ljóðstafir til himins, gefi byr undir
vængi. Ósjálfrátt fer ég að ímynda mér að þessi maður
hafi gert leynilegt samkomulag við lífið og hillingarn-
ar; að hann ljái þeim reyk í skiptum fyrir andagift og
myndhvörf. Kannski hugsar hann að dagarnir séu eins
og boltar, sem koma alltaf aftur. Kannski hefur hann
tekið eftir Grími þegar hann gengur framhjá með KR
trefil um hálsinn og veitt því sérstaka athygli hvað
hann er fótfúinn. Þegar hann fer aftur inn gengur
hann í björg.