Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Síða 84

R ú n a r H e l g i Vi g n i s s o n
84 TMM 2012 · 1
hann í eins konar dá. Læknirinn hafði kallað okkur á fund og gert
okkur grein fyrir alvöru málsins, það væri ekki til neins að framlengja
þetta, heilastarfsemin væri skert og æðakerfið illa farið. Hún hefði talað
við hann fyrir nokkru og gert honum grein fyrir því að tími hans væri
tekinn að styttast. Hann hefði sagst gera sér grein fyrir því, hann vildi
heldur lifa en hefði svikið sjálfan sig og yrði að taka örlögum sínum.
Okkur var sagt að þetta tæki svona þrjá sólarhringa. Tengdapabbi
þraukaði reyndar aðeins lengur, en að morgni fimmta dags lagði hann
upp laupana í miðjum andardrætti.
Við tókum saman dótið hans þennan sama dag því fleiri þurftu á
líknandi meðferð að halda.
Nokkrum mánuðum síðar mönnuðu systkinin sig upp í að ganga frá
dánarbúinu. Miklu var hent, margt var gefið ættingjum, annað fór í
Góða hirðinn. Því sem eftir var skiptu þau á milli sín.
„Vantaði þig ekki nýja inniskó?“ spyr konan mín eftir einn daginn í
íbúð tengdapabba.
„Jú, reyndar,“ segi ég. „Mínir eru alveg að detta í sundur.“
Ég hafði aldrei komist til þess að láta líma þá.
„Prófaðu þessa.“
„Eru þeir ekki alltof stórir á mig?“
„Prófaðu.“
Ég renndi fótunum undir ristarbandið.
„Nei, hættu nú,“ sagði ég hálfafsakandi. „Þeir smellpassa.“