Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Qupperneq 5

„ L á t t u e k k i þ e s s a ö g n h l æ j a a ð þ é r“
TMM 2017 · 3 5
***
Takk fyrir að koma í viðtal við mig fyrir Tímarit Máls og menningar,
Kristín, nafna mín.
Ég þakka fyrir að þú skyldir bjóða mér. Það þótti mér skemmtilegt.
Mín er ánægjan. Viltu segja mér hvar þú ert fædd og hvenær, hvað heitir
mamma þín, hvað heitir pabbi þinn, áttu systkini, hvað heita þau – ef þú
kærir þig um að svara því – hvar í röðinni ertu fædd og hvar ólstu upp?
Nafna, ég verð alveg til jóla að svara… bíddu nú við: ég er fædd á Seyðisfirði
ellefta mars 1946 í hjónarúminu – með rauðan koll undireins og grét hátt –
segir sagan. Móðir mín hét Arnþrúður Ingólfsdóttir og var húsmóðir en faðir
minn Steinn Stefánsson. Hann var skólastjóri og gaf frí þennan dag. Einhver
á að hafa sagt: Það vildi ég að hann Steinn eignaðist barn á hverjum degi.
Við vorum fimm systkinin, erum fjögur núna, elstur var Heimir, hann var
prestur, þjóðgarðsvörður á Þingvöllum og um tíma útvarpsstjóri – hann lést
árið 2000. Næst er Iðunn, hún er rithöfundur og var kennari. Ég er miðjubarn
og á að hafa verið eina óskabarnið afþví ég fæddist ári eftir að seinni heims-
styrjöld lauk. Næstur fæddist Ingólfur, hann er ritstjóri hjá Menntamála-
stofnun og tónlistarmaður, söng í Þokkabót og víðar. Yngstur er Stefán, geð-
læknir, heilsugæslulæknir á Akureyri og þýðandi. Ég ólst upp á Seyðisfirði.
Hvaðan af landinu ertu ættuð?
Ég er ættuð úr Vopnafirði og Suðursveit en tel mig vera Seyðfirðing – við
erum öll fædd á Seyðisfirði.
Viltu segja mér nánar frá bernskustöðvunum?
Hugsi ég tilbaka finnst mér alltaf hafa skinið sól en það er áreiðanlega ekki
rétt því Austfjarðaþokan lá yfir einsog lok ofan á potti. Veturnir voru harðir
og snjóþungir, einn snjóbíll sótti mjólkurvörur í Egilsstaði og fór með fólk
í flug. Við vorum bara heima – þú varst ekki að farta með snjóbílnum yfir
heiðina – og skip komu með vörurnar. Það var yfirleitt lokað fyrir bílaum-
ferð yfir heiðina frá október og fram í maí, júní. Ég minnist þess ekki að
einangrunin hafi truflað mig – sólin hætti að sjást í októrberlok, kom fram
um miðjan febrúar og þá var drukkið sólarkaffi – en ég gæti ekki búið þarna
í dag. Við vorum frjáls, leikvöllurinn var fjörðurinn, túnin, fjaran, fjöllin –
okkur leiddist aldrei og höfðum ætíð nóg fyrir stafni. Kannski finnst mér
alltaf hafa skinið sól afþví það var bara svo gaman.
Manstu fyrstu minninguna?
Ég á minningu úr eldhúsinu heima í Tungu – húsin báru flest nöfn – ég
ligg uppi á borði sem við kölluðum bekk, því það var skápur undir og undir
glugga með sængina utan um mig. Það er morgunn. Mamma snýst í eld-