Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 22

Þ o r g e i r Tr y g g va s o n
22 TMM 2017 · 3
þess, vegur og metur ást sína á eiginkonunni og viðbjóðinn yfir framferðinu
sem hann telur hana hafa sýnt.
Byrjum á að skoða hvernig þrír íslenskir þýðendur Óþellós hafa snúið
þessum mikla texta.
It is the cause, it is the cause, my soul!
Let me not name it to you, you chaste stars,
It is the cause. Yet I’ ll not shed her blood;
Nor scar that whiter skin of hers than snow
And smooth as monumental alabaster.
Yet she must die, else she’ll betray more men.
Put out the light, and then put out the light!
If I quench thee, thou flaming minister,
I can again thy former light restore
Should I repent me. But once put out thy light,
Thou cunning’st pattern of excelling nature,
I know not where is that Promethean heat
That can thy light relume: when I have plucked the rose,
I cannot give it vital growth again,
It needs must wither. I’ ll smell it on the tree;
O balmy breath, that dost almost persuade
Justice to break her sword! Once more, once more:
Be thus when thou art dead and I will kill thee
And love thee after. Once more, and that’s the last.
(He [smells, then] kisses her)
So sweet was ne’er so fatal. I must weep,
But they are cruel tears: this sorrow’s heavenly,
It strikes where it doth love. She wakes.2
Matthías:
Hún drýgði, sál mín, já hún drýgði þetta,
ég segi ekki hvað þá, hreinu stjörnur!
Hún drýgði það. En ekkert blóð skal blæða,
og ei skal rispast hennar fríða hörund,
sem hvítara er en mjöll og mjúkt og slétt
sem minnissúla á gröf úr alabastri;
en deyja skal hún samt og svíkja’ ei fleiri.
Svo slökk þá ljósið fyrst – og slökk svo ljósið.
Þótt slökkvi’ eg þig, þú litla loga-þernan,
þá get ég jafnskjótt lífgað það ljós aftur,
ef iðrast kynni’ eg, en sé þitt ljós slökkt,
þú náttúrunnar æðsta undra-smíði!
þá finnur eld þann enginn Prómeþevs,
sem lífga má þitt ljós; sé rós þín plokkuð,
þá get ég ekki gefið þér neitt lífsafl,
það kulnar út. Ég smakka enn þá ilm þinn.
(Kyssir hana)
Himneska angan! ætlar þú að tæla