Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 78

78 TMM 2017 · 3
B ó k m e n n t a h á t í ð
og í hvert einasta skipti fara öryggisverðirnar að hringsóla eins og hákarlar,
þeir tala í talstöðvar, þeir fylgjast með í nokkurra metra fjarlægð. Og við
reynum að leika að allt sé eðlilegt, við leggjum okkur fram við að nota algjör-
lega óglæpsamlega líkamstjáningu. Gakktu eðlilega, Beatrice. Andaðu eins
og venjulega. Farðu að geisladiskastandinum og teygðu þig í Tupac-diskinn
á þann hátt að sjáist að þú hafir ekki í hyggju að stela honum. En öryggis-
verðirnir halda áfram að fylgjast með og einhvers staðar, lengst inni, djúpt
í sameiginlegum líkama okkar, er samt skömmustuleg ánægja af að fá að
finna fyrir kerfinu sem fangaði föður okkar, að fá skýringu á því af hverju
feðrum okkar varð aldrei neitt ágengt, af hverju draumar þeirra dóu í hafsjó
af endursendum umsóknum.
Að vera þrettán og byrja að hanga í félagsmiðstöðinni og heyra sögurnar.
Vinur stóra bróður, sem reif kjaft við lögguna á Norrmalm og var hent inn í
löggubíl og svo skilinn eftir með blóðnasir í Nacka-hverfinu. Frænka vinarins
sem var dregin afsíðis og misþyrmt af öryggisverði í litla skúrnum við lestar-
stöðina Slussen (símaskrár á lærunum svo það kæmu ekki marblettir).
Vinur pabba sem löggan fann og stakk honum inn fyrir ölvun af því að
hann var þvoglumæltur og það var ekki fyrr en daginn eftir sem löggan sá
að eitthvað var að og á neyðarmóttökunni kom í ljós að hann var með heila-
blæðingu og við útförina sagði kærastan hans: Ef þeir hefðu hringt í mig
hefði ég getað sagt þeim að hann drakk ekki áfengi.
Að vera þrettán og hálfs og búa í borg sem er í herkví manns með riffil og
leysimið, einstaklings sem skýtur ellefu svarthærða menn á sjö mánuðum
án þess að lögreglan grípi til aðgerða. Og sameiginlegur heili okkar byrjar
að hugsa að það séu alltaf múslimarnir sem verða verst úti, það séu alltaf þeir
með arabísku nöfnin sem hafa minnst völd (og útiloka alveg þau skipti sem
aðrir hópar stjórnuðu – eins og þegar strákurinn í skólanum sem allir kölluðu
„júðann“ var hlekkjaður við grindverk með hengilás í gallabuxnastrengnum
og allir hlógu þegar hann reyndi að losa sig, hann hló líka, hann reyndi að
hlæja, hlógum við?).
Að vera fjórtán og koma út af McDonald’s á Hornsgötunni þar sem tveir
lögreglumenn biðja um skilríki. Að vera fimmtán og sitja fyrir utan Expert-
búð þegar löggubíll stoppar, tvær löggur koma út, biðja um skilríki, spyrja
hvað sé í gangi í kvöld. Svo hoppa þeir aftur inn í bílinn.
Og allan tímann er háð innri barátta. Rödd sem segir: Þeir hafa engan rétt
til að dæma okkur fyrirfram. Andskotinn hafi það að þeir megi loka bænum
með einkennisbúningum. Þeim er ekki heimilt að gera okkur óörugg í okkar
eigin hverfi.
En hin röddin segir: Hugsaðu þér ef við hefðum rangt fyrir okkur. Við töl-
uðum örugglega of hátt. Við vorum í hettupeysum og strigaskóm. Við vorum
í of stórum gallabuxum með grunsamlega mörgum vösum. Við gerðum þau
mistök að vera með háralit þeirra sem hneigjast til afbrota. Við hefðum getað
valið önnur litakorn í húðina. Við bárum eftirnöfn sem minnti þetta litla land