Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 79

K æ r a B e a t r i c e
TMM 2017 · 3 79
á að það er hluti af stærri heimi. Við vorum ung. Að sjálfsögðu myndi allt
breytast þegar við yrðum eldri.
Og sameiginlegur líkami okkar óx úr grasi, Beatrice Ask. Við hættum
að hanga á frístundaheimilinu, við skiptum út hettupeysunni fyrir svartan
frakka, derhúfunni fyrir trefil. Við hættum að spila körfubolta og byrjuðum
að lesa hagfræði í Viðskiptaháskólanum í Stokkhólmi. Dag einn stóðum við
fyrir utan aðaljárnbrautastöðina í Stokkhólmi og skrifuðum glósur í stílabók
(því jafnvel þó við værum að lesa hagfræði þá áttum við okkur leynilegan
draum um að verða rithöfundur). Skyndilega kom maður upp að hægri hlið
okkar, stæðilegur maður með heyrnartól: „Hvernig gengur?“ Hann bað
um skilríki og svo greip hann um handleggina á okkur og læsti þá saman í
löggutak og færði okkur í átt að löggubílnum þar sem við áttum greinilega
að bíða þar til hann fengi úr því skorið að við værum í raun og veru þau sem
við sögðumst vera.
Við pössuðum greinilega við lýsingu. Það var greinilegt að við litum út
eins og einhver annar. Í tuttugu mínútur sátum við í löggubílnum. Ein. Samt
ekki alveg ein. Því hundruð manna gengu framhjá. Og þau litu á okkur með
augnatilliti sem hvíslaði: „Það var og. Einn enn. Enn einn sem hegðar sér í
samræmi við alla okkar fordóma.“
Og ég óska mér að þú hefðir verið með mér í löggubílnum, Beatrice Ask.
En það varst þú ekki. Ég sat þar einn. Og ég horfðist í augu við alla sem fóru
hjá og reyndi að gefa til kynna að ég væri ekki sekur, að ég hefði bara staðið
og litið út á ákveðinn hátt. En það er erfitt að halda fram sakleysi sínu í aftur-
sætinu á lögreglubíl.
Og það er útilokað að finna til samkenndar þegar Valdhafinn gerir stöðugt
ráð fyrir að þú sért Hinn.
Eftir tuttugu mínútur var okkur sleppt úr löggubílnum, engin afsökunar-
beiðni, engin skýring. Í staðinn: „Þú mátt fara núna.“ Og líkami okkar sem
dældi adrenalíni á fullu yfirgaf staðinn og heilinn í okkur hugsaði: „Ég ætti
að skrifa um þetta:“ En fingurnir vissu að það mundi ekki gerast. Því reynsla
okkar, Beatrice Ask, er ekkert í líkingu við það sem hendir aðra, líkami okkar
er uppalinn innan borgarmarkanna, mamma okkar er frá Svíþjóð, raunveru-
leiki okkar er hreinasti barnaleikur í samanburði við það sem þeir verða fyrir
sem eru algjörlega valdalausir, úrræðalausir án skilríkja. Við eigum ekki yfir
höfði okkar að vera send burt. Við eigum ekki á hættu að vera sett í fangelsi
ef við komum aftur.
Og í þeirri vissu að aðrir hefðu það svo miklu verra þá völdum við þögn
í stað orða og árin liðu og löngu seinna var Reva sett á laggirnar, löglegt og
skilvirkt verklag til að finna ólöglega innflytjendur. Lögreglan byrjaði að leita
að fólki í verslunarmiðstöðvum og stóð fyrir utan heilsugæslustöðvar sem
hjálpuðu hælisleitendum og fjölskyldur með börn sem fædd voru í Svíþjóð
voru sendar úr landi til landa sem börnin höfðu aldrei komið til og sænskir
borgarar voru neyddir til að sanna að þeir ættu rétt með því að sýna vegabréf