Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 54

54 TMM 2017 · 3
B ó k m e n n t a h á t í ð
að þú svíkir sjálfsmynd þína, heldur að þú sýnir andspyrnu gegn málrænni
og táknrænni kúgun sem neitar að hlusta á þig nema þegar þú æpir
„sársauki““.
***
Ég les hvorki margar ritgerðir né fagurbókmenntir, þannig að þegar ég
loksins les ritgerð eða fagra bók, er hún vel valin. Í mörg ár skammaðist ég
mín fyrir að lesa ekki meira en ég gerði, að ég gæti ekki gleypt í mig bækur
einsog Lily gleypir í sig bækur. Í mörg ár efaðist ég meira að segja um að ég
væri rithöfundur, fyrst ég las ekki fleiri bækur en ég gerði. Það var ekki vegna
þess að ég léki tölvuspil eða horfði á sjónvarpsþætti í staðinn. Ég held ekki að
það sé nein önnur ástæða fyrir því hversu lengi ég er að lesa bækur, en að ég
er lengi að melta það sem ég hef lesið.
***
„Þegar maður hefur lokið við bók – ég á við bók sem maður skrifaði sjálfur
– getur maður ekki lengur sagt, þegar maður les hana, að þetta sé bók sem
maður skrifaði, maður getur ekki heldur sagt hvað stendur í henni eða með
hvers lags efasemdum eða hamingjutilfinningum hún er skrifuð, hvort hún
sé vel heppnuð, eða hvort hún var ósigur í tilverunni.“ (Marguerite Duras)
***
Ég er ein þeirra höfunda sem gefur hluta af sjálfri sér í hvert sinn sem hún
talar opinberlega um bækurnar sínar.
***
Þennan morguninn er ég alsæl að hafa sofið í átta tíma og afbókað enn
eina skuldbindinguna! Ég hef ekki sofið svona lengi frá því ég kom aftur
frá Kanaríeyjunum. Það er meira en einn og hálfur mánuður. Ég vissi ekki
að svefn gæti verið svona mikill gleðivaki í lífinu, og að skortur hins sama
gæti verið svo slítandi. Ég er á þeim stað í lífinu að ég geri ekki margt. Það er
frekar fátt sem ég kann. Ég borða, ég sef, ég skrifa, ég geng, ég læt fyrir berast
í náttúrunni og ég fer í líkamsmeðferð. Fyrir mér eru skriftirnar nátengdar
djúpri ró og fróun. Þannig hefur það alltaf verið og þannig verður það af öllu
að dæma sennilega alltaf. Þær eru mín leið til þess að hugleiða og þess vegna
verð ég að skrifa, eða í það minnsta glósa, á hverjum einasta degi. Þegar
rithöfundar tala um hvernig skriftirnar færa með sér ugg og óþægindi, að
rýmið sem skriftirnar eiga sér stað í sé rými sem þeir sækja nauðbeygðir og
ekki of lengi í einu, þegar það loks gerist, líður mér einsog ég sé að hlusta á