Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 99

H u g v e k j a
TMM 2017 · 3 99
stjórn- og fjármála voru borubrattir í
sjónvarpi og héldu höfðinu hátt, engin
spurning gat lengur komið þeim á óvart.
Á eyjunni, sem stundum var kölluð í
lágu hljóði „nusquam“ þegar enginn
heyrði, var einn varðmaður og bjó hann
í tjaldi við hliðina á tölvunni. Hann var
leystur af á hálfs mánaðar fresti. En
þegar allt hafði gengið vel um langa
hríð, vildi svo til að sá sem átti að leysa
varðmanninn af hólmi fann ekki eyna.
Hann sannprófaði hnattstöðu hennar,
mældi aftur og aftur sína eigin hnatt-
stöðu, en allt kom fyrir ekki, eyjan var
horfin eins og sjávardjúpið hefði gleypt
hana. Eftir að hafa siglt fram og aftur
um svæðið góða stund ákvað hann að
hætta leitinni, en þá sá hann eitthvað á
floti skammt undan; þetta var varðmað-
ur eyjarinnar sem hélt sér í örvæntingu í
tjaldstólpa. Hann var örmagna, en áður
en hann gaf upp öndina gat hann hvísl-
að eitt orð „hvalurinn … hvalurinn“,
sem afleysingamaðurinn skildi þó ekki
en skrifaði skilvíslega niður. Þetta orð
fylgdi með í skýrslunni sem hann skrif-
aði síðan, en með spurningarmerki á
eftir.
Og þannig var málum komið þegar
forstjóri og yfirhagfræðingur Alþjóða-
gjaldeyrissjóðsins reyktu þöglir sína
vindla í náttmyrkrinu í Dauðadalnum.
Svo tók yfirhagfræðingurinn til máls:
„Eini sjónarvotturinn að því sem
gerst hafði var látinn, við höfðum ekk-
ert annað í höndunum til að leysa gát-
una en þetta dularfulla orð „hvalurinn“.
En það varð að hafa hraðar hendur, því
ekki mátti vitnast innan fjármálaheims-
ins að tölvan væri á braut, kannske lent í
höndunum á einhverjum fjandsamleg-
um aðilum, því lét ég mér nægja að
koma vitneskjunni áfram til þín og
örfárra annarra, án þess að fara út í
smáatriði – eins og orðið „hvalur“ – og
ákvað að fylgja sjálfur þessum þræði
eftir. Ég skoðaði alvíssnetið, en síðan
þar var tekið til fyrir þremur árum og
öll úrelt vitneskja þurrkuð burt var þar
ekki lengur að finna neitt um hvali. En í
Argentínu fannst hlutur af því tagi sem
menn kölluðu „bækur“ áður fyrr og þar
mátti lesa skilgreiningu orðsins.“
„En lá ekki beinast við að leita til
dýrafræðinga?“ rumdi í forstjóranum.
„Þeir læra ekki um neitt nema þær
dýrategundir sem enn lifa, því er námið
orðið stutt og einfalt.“
Forstjórinn þagði, örvæntingarsvip-
urinn leyndi sér ekki.
„En þó er enn leið“, hélt yfirhagfræð-
ingurinn áfram. „Einhvern tíma áður
fyrr voru til menn sem kallaðir voru
„sagnfræðingar“ og höfðu það starf að
rannsaka fortíðina. Með dyggri aðstoð
CIA sem liggur á öllum sínum tölvu-
kerfum og spjaldskrám til vonar og vara
komst ég að því að einn sagnfræðingur
lifir enn, í mikilli einangrun. Nú ætla ég
að hafa uppi á honum, hvar sem hann er
að finna, og bera þetta furðulega fyrir-
bæri undir hann, en þú verður að reyna
að sjá til þess á meðan að allt líti eðlilega
út á yfirborðinu, engan gruni eitt eða
annað. Innistæður banka, svo og fjár-
málastofnana og vogunarsjóða, – semsé
aleigur miljarðamæringanna og allar
upplýsingar um fjármál þeirra – eru
geymdar í þessari tölvu og munu glatast
með henni. Kannske væri rétt að fara nú
þegar að setja upp öryggisnet kringum
hótel sem eru á mörgum hæðum.“
Að svo mæltu gengu þeir félagar á
braut með örlítinn vonargneista í hjarta.
Yfirhagfræðingurinn fór að búa sig til
langferðar, hann fékk kort og leiðarvísi
hjá yfirmönnum CIA, og útbjó sig sam-
kvæmt ráðleggingum þeirra; honum
þótti réttast að líta þannig út að engan
grunaði hvaða starf hann hefði með
höndum. Svo valdi hann sér trausta
förunauta.