Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Blaðsíða 51

TMM 2017 · 3 51
Maja Lee Langvad
Úr Dagar af ólgandi hjartslætti
Þýðing: Eiríkur Örn Norðdahl
Ég græt á meðan ég skrifa þér. Ég myndi gráta meira ef þú værir hérna, bara
svo þú vitir það. Aldrei í lífinu hef ég átt jafn sorglegt Skypesamtal við neinn
og við áttum í gær. Ég vil þig alveg jafn mikið og þú vilt mig og það er svo
sárt að veikindi mín skuli hindra okkur í að halda áfram að hittast. Eftir að
ég talaði við þig í gær hugsaði ég um sjálfa mig sem persónu í ástarsögu þar
sem elskendurnir fá ekki að eigast. Elskendurnir fá ekki að eigast og það er
ekki vegna þess að annar er af fínna fólki en hinn og þeir verði að láta undan
kröfum foreldra sinna um að hætta að hittast. Þessi þrýstingur kemur að
innan. Það eru ekki foreldrarnir sem eru vandamálið heldur sálarlífið og
taugarnar og samfélagið sem hefur brotið niður sálarlífið og slitið út taug-
unum. Ef ég hefði fótbrotnað gætum við haldið áfram að hittast. Auðvitað
gætum við ekki gert hvað sem er saman, en við gætum haldið áfram að hitt-
ast og það er það sem mig langar meira en allt annað. Hver veit hvenær við
sjáumst aftur. Hvenær það boðar ekki lengur streitukast að hitta þig, heldur
boðar í mesta lagi fiðrildi í magann. Mamma vill meina að lausnin sé fólgin
í að ég byrji að skrifa, en hversu margar síður þarf ég að skrifa áður en ég hitti
þig aftur? Hversu mörg orð? Ef ég gæti í það minnsta fengið einhverja dag-
setningu sem ég gæti hlakkað til, einhverjar forsendur fyrir skriftirnar, en
ekki einu sinni það geta læknarnir sagt mér. Vitneskjan um að allt verði á
endanum öðruvísi er það eina sem ég get stutt mig við sem stendur. En vittu
bara að þótt ég kvarti er ég mjög hamingjusöm að ég skuli hafa hitt þig. Áður
en ég hitti þig vissi ég ekki hvernig tilfinning það er, þegar tilfinningin er rétt.
Ég hafði átt í ótal samböndum og ástarævintýrum við konur og þau voru öll
slítandi hvert á sinn hátt, af því þau voru öll vonlaus hvert á sinn hátt, og samt
var ég með þessum konum svo mánuðum eða árum skipti. Ég vissi ekki
hvernig tilfinning það er, þegar tilfinningin er rétt. Ég vissi bara að ég vildi
gjarna deila lífi mínu með annarri manneskju, að ef ég myndi ekki hitta neina
sem ég vildi deila lífinu með væri líf mitt ekki þess virði að lifa því. Núna veit
ég að þetta er bara spurning um tíma, um að bíða þess að mér líði betur, og
ef þú skyldir kynnast einhverri annarri í millitíðinni þá veit ég að það er samt
bara spurning um tíma, um að bíða þess að önnur kona skjóti upp kollinum
í lífi mínu. Ég verð að vera þolinmóð og treysta því að í lífi mínu finnist fleiri
en ein kona. Að það standi ekki allt og falli með þér. Þér. Ég efaðist aldrei,