Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Side 52

52 TMM 2017 · 3
B ó k m e n n t a h á t í ð
ekki frá því við sáumst fyrst. Við átum núðlusúpu á víetnömskum veitinga-
stað í Kaupmannahöfn og á eftir var ég ekki í vafa um að þú værir konan sem
ég vildi eyða ævinni með. Ég man að ég hugsaði, við eigum nægan efnivið í
heila ævi saman, og það hugsa ég enn. Þess vegna er eitthvað svo rangt við að
vera ekki að hittast, þótt ég sé líka sammála þér um að sennilega sé best að
láta það vera. Ég veit að ég á ekki að taka því sem uppsögn, en ég get ekki
neitað að það svíður undan því alveg einsog undan uppsögn. Það svíður að
þurfa að láta mér duga að vera vinur þinn. Vittu bara að ég vona að hinu-
megin, handan við daga af ólgandi hjartslætti og lúnum augum, getum við
aftur byrjað að hittast. Ég vona að þá hafir þú ekki hitt neina aðra. Og þótt
við getum ekki lofað hvor annarri því, vona ég að þú bíðir mín, ég veit að ég
mun bíða þín. Ég hef ekki sagt þér það en með sjálfri mér veit ég að ég mun
bíða þín, að ég get ekki látið vera að bíða þín. Þú sagðir að þú gætir ekki lofað
neinu og ég álasa þér ekki fyrir það. Ég álasa þér ekki fyrir að vilja ekki vera
húsfrúin sem bíður þess að stríðinu ljúki og maðurinn hennar geti snúið aftur
heim. Við erum ekki maður og kona, og það verðum við örugglega og til
allrar lukku aldrei, en samt sem áður veit maður aldrei, kannski bíður þú mín
einsog húsfrúin sem bíður þess að maður hennar snúi aftur úr stríðinu. Ef
hann snýr þá ekki aftur í kistu. Það er munurinn. Ég veit að einn daginn verð
ég laus við streituna. Ég veit ekki hvenær. Læknirinn segir að það geti tekið
frá þremur mánuðum og allt upp í ár. Ég nenni ekki að eyða þremur mán-
uðum eða ári í þetta. Ég nenni ekki að hafa það einsog ég hef það. Ef ég gæti
bara spólað tímanum til baka, aftur í ágúst, þegar ég hefði átt að draga mig í
hlé frá umheiminum í dálitla stund. Þess í stað hunsaði ég öll merkin sem
líkaminn reyndi að senda mér. Ég hélt áfram að lesa upp og tala um HÚN
ER REIÐ þótt það gerði mig bara leiða. Hvað var það sem gerði mig svona
leiða? Kollegi minn sagði við mig nýlega að hún hefði náð þeim stað að sér
þætti ekki lengur sem hún sjálf væri rétti aðilinn til að vera fulltrúi
bókarinnar sem hún hafði skrifað. Ég vissi ekki að maður kæmist þangað, en
ég sagði það ekki við hana. Ég hugsaði um það eftirá. Ég hélt að ég myndi
alltaf geta verið fulltrúi bókarinnar minnar, því það var ég sem skrifaði hana.
Það getur verið, og kannski eru það tvær hliðar á sama teningi, en á þessari
stundu hugsa ég að ég hafi náð þeim stað að bókin sem ég skrifaði sé ekki
lengur rétti fulltrúinn fyrir mig. Ég er ekki lengur sú manneskja sem ég var
þegar ég skrifaði bókina. Sú sem ég var þegar ég skrifaði bókina er mér
framandi manneskja með kunnuglegt andlit. Andlit hinnar ættleiddu, ætt-
leiðingarkrítísku og aktífistans, sem sumir hafa túlkað sem andlit hinnar
trámatíseruðu, reiðu og vanþakklátu. Það skiptir engu hvað það er, þetta
andlit er ekki mitt lengur. Strax í ágúst, örfáum mánuðum eftir útgáfuna,
varð ég vör við að ég var farin að draga mig í hlé frá ættleiðingarkrítíska sam-
félaginu. Ég dró mig í hlé frá því samfélagi sem gerði mér mögulegt að vera í
Danmörku á meðan ég lauk við að skrifa bókina. Það var einsog að segja sig