Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Side 57

Ú r D a g a r a f ó l g a n d i h j a r t s l æ t t i
TMM 2017 · 3 57
leiðingar, hvort sem það var prívat eða opinberlega, var það einsog að berja
höfðinu við stein. Ég man að ég sagði, það er engin brú til að ganga eftir, við
góðan vin eitt af sumrunum sem ég eyddi í Kaupmannahöfn, og hann svaraði
að ég yrði sjálf að byggja mér brú til að ganga eftir. Bókin varð að þessari brú.
Hún varð að farmiða aftur til Danmerkur. Í bókinni Krukka, sem fjallar um
ævi og ritstörf Suzanne Brøgger, les ég: „Einsog Suzanne Brøgger útskýrði í
viðtali við Lars Ulvenstam, fylgir því prís að vera rithöfundur. Það er í fyrsta
lagi það prís og lof sem birtist sem krans á höfuðið, til hyllingar á höfundi og
verkum. Og svo er það hinn prísinn, hinn persónulegi kostnaður sem maður
greiðir.“ Ég veit hvað það hefur kostað mig að skrifa bókina. Ég veit líka hvað
það hefði kostað mig að skrifa hana ekki. Ef ég hefði ekki skrifað hana væri
ég ekki flutt aftur til Danmerkur. Að ég geti ekki lengur hugsað mér að búa
hér, nú þegar ég hef skrifað hana, kemur mér á óvart. Þetta verður maður að
kalla fáránleika lífsins.