Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Síða 82

82 TMM 2017 · 3
Arnhildur Hálfdánardóttir
Fjögur ljóð
Skál
Þegar síðasta manneskjan hafði geispað golunni og ekkert var
eftir nema hálfgagnsæjar þúsundfætlur með loftæðakerfi og
einbeittan vilja til að gera sitt og draga björg í bú í hverjum
fæti skálaði jörðin í frumefnakokteil við sjálfa sig.
Þegar líða tók á nóttina baðaði máninn sig í lygnu stöðuvatni,
einn og án sundskýlu, og virtist ekkert vilja með hana hafa.
Þúsundfætlurnar voru duglegar en djöfull klæjaði hana
undan þeim.
Hún fylltist söknuði.
Það yrðu ekki fleiri húsgrunnar grafnir, engar sláttuvélar,
engir berir ungbarnsfætur.
Undir: Fjögur augu
Ástin er blind svo við rifum úr okkur augun.
Þú baðst mig að halda á þeim og ef ekki hefði verið fyrir
rytjulegar sjóntaugarnar, sem ég vafði um fingur mér, hefði
ég sennilega misst þau.
Þú fálmaðir eftir tjakknum í skottinu og þegar allt var klárt
rétti ég þér þau, eitt af öðru.
Með alls kyns tilfæringum tókst þér að koma þeim undir.
Við settumst inn, spenntum beltin og þú ræstir vélina eftir
vöðvaminninu.
Ég sigldi hendinni í gegnum loftið í leit að þinni, fann á þér
olnbogann og rakti mig niður í lófa.
Allt í botn spurðir þú og kysstir á mér handarbakið. Allt í
botn svaraði ég.