Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Qupperneq 110

U m s a g n i r u m b æ k u r
110 TMM 2017 · 3
hin ósegjanlegu æðstu verðmæti lífsins,
óeigingjarna umhyggju, vinarþel, heið-
ríkan huga.
Bókinni lýkur á fjögurra ljóða bálki
sem nefnist Manstu. Vegfarandinn sem
kynntur er í fyrsta erindinu er ekki
nafngreindur, en undan síðhettinum
kveður hann upp dóm yfir lífi ljóðmæl-
anda og vandar um við hann fyrir
ístöðuleysi, að hafa vikið af leið, farið að
efast um hugsjónir sínar og verðmæti.
Eða þannig skil ég þau véfréttarorð.
Lokaerindi bálksins, Fararefni, mynda
að sínu leyti ályktunarorð bókarinnar.
Einstök andartök liðinnar ævi, sem
virðast svo óralangt í burtu en voru þá
ígildi heims sem var heill, líða fram í
hugann og fylgja skáldinu og styrkja
það, núna:
þau koma sem angan
úr kyrrþey
eða tónblær af strengjum
tærrar gleði
og eru, lifa:
ylur við bakið
og fylgdin fram
veg allra vega
hvort sem tíðin reynist sumarsæl
eða fjúksöm í fangið.