Tímarit Máls og menningar - 01.06.2003, Blaðsíða 6

Einar Þór Gunnlaugsson
Dolores
Smásaga
Hann fann hana svífa og hristast svo aðeins
þegar hún lækkaði flugið og flugfreyjurnar
tipluðu eftir ganginum til að fá sér sæti fyrir
lendingu. Hreyflarnir þöndu sig og hjólin
bremsuðu á votum vellinum. Hann reif götu-
kort af Malagaborg varlega úr flugvélatímaritinu
og stakk því í vasann. Allir búðir yrðu lokaðar,
það var komið miðnætti. Og hann hafði aðeins
bókað herbergi í tvær nætur á Hostel del Mar
ef vera skyldi að einhver gæti hýst hann eftir
það. Kannski Beatriz. Fimm mánuðum áður
hafði hann líka frétt af Belín og Almedo austur
á strönd, en þau hefðu verið líklegust til að fara
fyrst af öllum.
Morguninn eftir var hann kominn á ról í rign-
ingunni, gekk eftir þröngum götum miðborgar-
innar og rifjaði upp gamlar minningar, svo hélt
hann í átt að Pedregalejohverfinu. Lítið undir-
lendi á milli fjalls og fjöru hafði komið í veg fyr-
ir að hverfið yrði stórt. Á Calle Bolivia hitti hann
Ishu. Hún hafði litið breyst, fallega föl og glað-
lega döpur með regnkápuna yfir höfðinu. Hún
var þó örlítið brún eftir vetrarsólina og hafði
losnað við þýska hreiminn. Hún sagði að Belín
væri í „Luisa", og byggi þar með Almedo í
gömlu þjónustuhúsunum
hennar Dolores. En Bea-
triz, Tony og Marta væru
löngu farin, og ekki svo
mikið sem kort. Líklega
ráðsett fólk núna.
„Það er spáð 25 stiga
hita á morgun," sagði hún. „Þokkalegt."
„Viltu hitta mig?" spurði hann. „Ég verð í
það minnsta viku."
Hún brosti einsog hún ætlaði að segja nei
um leið og hún sagði já.
Hann þekkti garð Dolores og rataði þangað,
hann var elsti garðurinn f hverfinu, sögðu
menn, með háum þroskuðum pálmatrjám sem
breiddu úr þykkum blöðum yfir blómabeð og
kálgarða. Hann opnaði ískrandi hliðið og gekk
inn, framhjá tvílyfta húsinu með vafningsjurtun-
um á austurhliðinni, í gegnum litla skóginn að
þjónustuhúsunum. Hann hafði búið í næstu
götu, og þetta hús skar sig úr með reisulegu
risi og íburðarmiklu anddyri, en líka útaf því að
enginn virtist búa þar.
Belín lá uppí sófa, dálítið þybbin, brosmild
með sítt, náttúrulega liðað hár. Hún hafði lítið
breyst. Almedo var líka með sítt hár sem hann
strauk aftur fyrir eyrun, mjór og hokinn. Hann
útbjó salat, kaffi, sótti kaldan bjór og ólívur.
Hann hafði ekkert breyst.
„Þú varst þannig að enginn varð hissa þótt
þú birtist allt í einu," sagði Belín og hló.
Klukkan var eitt eftir hádegi. Rigningin buldi
á þakinu og ein og ein þruma dundi í fjarska.
Þau sátu við lítið eikarborð, borðuðu og spjöll-
uðu. Svo spurði Belín: „Er kannski eitthvað
að?"
Hann kinkaði nokkurnveginn kolli: „Ég þarf
tíma til að átta mig og fannst best að koma
hingað," sagði hann.
„Hún Dolores hýsir þig," sagði Belín og fann
að best var að spyrja ekki meir, í bili. „Húsið
hennar er hálftómt. En við búum þröngt einsog
þú sérð."
„Hver er Dolores?"
spurði hann.
Hún leit til Almedos
sem bætti við: „Segðu
honum þá hvað hann er
að ganga inní."
„Hún varð ástfangin af
strák frá Motril rétt fyrir stríð," byrjaði Belín,
„Garcia að nafni, þetta hefur kannski verið um
1936. Hann var ungur Ijósmyndari sem ferðað-
ist um og tók myndir fyrir þá sem vildu og gátu
borgað. Þau hittust víst á strönd rétt fyrir sól-
setur, hringtrúlofuðu sig og ætluðu að gifta sig
þegar hún veiktist skyndilega af berklum. Hún
fór heim til Granada þar sem pabbi hennar var
læknir og lagðist inn. En pabbi hennar las fyrir
hana Ijóð eftir Federico Lorca á sjúkrahúsinu,
þau birtust reglulega í El Sol á þessum tíma, og
hún skrifaði elskhuga sínum daglega."
Árið 1936 sat faðir hennar jafnan við sjúkra-
húsgluggann þegar hann heimsótti hana, sat
og las á meðan hún skrifaði bréf til Garcia.
Hann var oftast léttur í bragði, en eitt sinn, rétt
eftir að stríðið skall á, hrutu uppúr honum þung
orð: „Þeir skutu hann," sagði hann. „En þeir
snerta ekki vini hans, einsog Salvador eða
boxarann frá Aragón."
Þau þögðu eitt augnablik þangað til hún
spurði: „Hann hlýtur þá að hafa gert eitthvað af
sér þessi Federico?"
Faðir hennar horfði á unglingsstelpuna sína,
umlaði og leit útum gluggann. Hann svaraði
henni ekki.
Mánuði eftir að Federico var skotinn fór hún
aftur suður til að leita að Garcia, en fann hann
ekki. Foreldrar hennar lögðu hart að henni að
giftast, stríðið væri miskunnarlaust, hún þyrfti
öryggi. Hún leitaði og leitaði en fann Garcia
hvergi.
„Hún var falleg og það hefði verið auðvelt að
finna góðan mann," stakk Almedo inní og
hnykkti til höfðinu.
„Hún giftist kaupsýslumanni frá Marbella,