Tímarit Máls og menningar - 01.06.2003, Blaðsíða 9

Dolores tmm bls. 7
gamla leðursófann. Kvöldsólargeisli skein inn í
lágum boga. Þau yfirgáfu 1939.
„Viltu borða?" spurði hann Ishu.
„Seinna, ég er ekki svöng."
Hún dró lappirnar að sér. Þau þögðu erótískri
þögn. Hún leit svo á hann.
„Vildurðu tala við mig um eitthvað?"
„Ekkert sérstakt, mig langaði aðeins til að
hitta þig aftur."
„Veistu hvers vegna við erum ekki saman?"
„Við búum hvort í sínu landinu, leiðir okkar
liggja einfaldlega ekki saman."
„Kannski myndum við drepa hvort annað ef
við værum alltaf saman?"
„Kannski ... líklega," muldraði hann.
„Mér finnst spennandi að vera skotin ( þér í
fjarlægð, samt dálítið óþægilegt. Vissirðu það?"
„Nei."
„Ohh, karlmenn, þið eruð stundum svo vit-
lausir," flissaði hún.
Þá lagði hann hökuna á öxl hennar og spurði:
„Er ég banani?"
„Jahá."
„Og viltu sofa hjá mér?"
Þau elskuðust til tíu um kvöldið og borðuðu
svo á ströndinni. Hún fór heim eftir miðnætti.
Þau ætluðu að hittast aftur. Og það ískraði í
hliðinu, og brakaði í smágrjótinu undirfótunum
á leið uppað húsinu hennar Dolores.
Á náttborðínu hans lá bréfið í stóru umslagi,
heimilisfangið var skrifað með stórum stöfum.
Hann lagðist uppí, lá og hlustaði. Hann heyrði
aldrei umgang á þessum tíma, hvorki nú né
áður, skyldi hún hafa vanist því frá fyrri árum að
ganga ævinlega hljóðlega um húsið einsog
vofa? Skyldi Garcia vera á lífi? Þá fannst honum
I gegnum svefninn að þungir menn gengju eft-
ir mölinni og uppað húsinu.
Bréfið var í litlu handtöskunni hans, ásamt
vatnsflösku, dagblaði og kíki. Rútan puðaði dá-
lítið upp brekkurnar, austur mót morgunsólinni
í átt að Motril. Hann mundi eftir nokkrum
svæðum á ströndinni fyrir neðan sem vöktu
upp minningar, útilegur, pikknikk, sandkassa-
leikir, ástarleikir, og stöku hús við sjóinn hafði
yfirbragð nostalgíunótta. Miðjarðarhafið var
heldur aldrei svipsterkara en í svona rólegu
morgunmistri síðla vetrar. Þetta var rómantísk
stund, þrátt fyrir allt.
Hann hafði aldrei komið eins langt austur og
til Motril. Snotur bær þar sem hanar stóðu á að-
altorginu og fylgdust með hundum hlaupa í
hringi hver á eftir öðrum. Þeir stoppuðu þó að-
eins til að gelta þegar rútan bremsaði á torginu
og hleypti honum út einum farþega, en héldu
svo áfram að hringsóla. Hanarnir færðu sig að-
eins til, en fóru ekki, einsog hundarnir væru
eina skemmtiatriðið í bænum.
Systirin var lágvaxin, í góðum holdum, ekki
of feit, með frítt andlit. Hún sat í skugganum á
bakvið lítið og snyrtilegt hús og virtist búa ein,
og hún var opin. Það fann hann strax.
„Sestu," sagði hún, „ég var að láta laga
þetta," hún brosti breitt og kinkaði kolli til ný-
málaðs bekkjar og tveggja stóla, „þeir eru
gamlir en ansi góðir."
Hann settist við hlið hennar og heyrði lágt
suð í útvarpinu, og eina og eina skellinöðru
renna í gegnum bæinn.
„Mörg leyndarmál, mörg og gleymd," sagði
hún.
„Já," sagði hann örlítið feiminn.
„Það hafa allir lent í einhverju, en það öðlast
ekki gildi fyrir almenning fyrr en það verður op-
inbert eða aðrir gera sér mat úr því. Er það
ekki? Hvað vilt þú annars, vinur?"
„Hún bað mig fyrir þetta bréf."
„Ég-skil, ég þekki það, en hvers vegna að
grafa hann upp?"
„Má ég spyrja þig fyrst hvort hann hafi heit-
ið Garcia?" spurði hann.
„Já og nei, hann kallaði
sig það, en hét Jose Luis
Molina. Viltu ekki ein-
hvern safa, góði?"
„Jú takk, var hann
eldri en þú?"
„Já, sjö árum, ég var
bara krakki þegar hann
dó."
Hún hellti eplasafa í
glas, hann saup á og lét
fara betur um sig.
„Þetta voru erfiðir
tímar fyrir alla," sagði
hún áreynslulaust, „en
við höfðum það af,
einsog gengur."
„Hvað áttirðu við með
að grafa hann upp, þú
meinar að ýfa upp gömul
sár, eða hvað?"
Hún leit á hann, hristi
hausinn, veifaði hendinni
og umlaði: „Nei nei, það held ég ekki. En Dolor-
es segir að hann hafi verið með upplýsingar."
„Hvaða upplýsingar?"
„Eitthvað sem hann var með á sér, filmur
eða hvað það er. En vittu," sagði hún, „ég vil
sem minnst blanda mér í þetta mál, en ég skal
segja þér það sem ég veit. Afgangurinn er þitt
mál."
Hann kinkaði kolli og hún hélt áfram: „Hún
Dolores vill leyfi frá mér til að grafa hann upp,
hún borgar brúsann, enda var maðurinn hennar
ágætlega efnaður. En ég held að hún viti ekkert
hvort hann hafi haft á sér filmur eða ekki. Það
er alltaf einhver feluleikur í kringum þessi mál,
og enginn veit hvers vegna."
„Kannski notar hún það sem ástæðu til að fá
að grafa hann upp, en vill í raun fá hann í aðra
gröf," sagði hann.
„Æ, ég skil ekkert í henni, hún er búin að
kaupa landið þar sem talið er að gröfin sé, og
ég er hrædd um að þetta sé ekki lítil fjöldagröf.
Hún er dálítið skrítin stundum, heldur að stríð-
ið sé nýbúið. Það breytist ekkert þótt hann hafi
haft einhverjar upplýsingar á sér. En hún vill
grafa og hefur rétt til þess. Guð veri með
henni."
„Svo hún veit nákvæmlega hvar hann er
grafinn?"
„Við vitum það nokkurn veginn, allir sem
voru skotnir við Almunécar í þessari tilteknu
viku voru grafnir í gilinu fyrir innan bæinn." Hún
andvarpaði lítið eitt, „ég vona bara að hún grafi
hann upp til einhvers gagns, en ekki til að koma
uppum dauða glæpamenn."
Smáfuglar dönsuðu eftir
trjágreinunum og hoppuðu
til og frá. Hún hafði ekki
áhuga á að tala um Dolores
eða Garcia meir og páraði
leyfi fyrir því að bróðir henn-
ar yrði grafinn upp á upplit-
að blað.
Hann kvaddi hana með
kossi á hvora kinn. Hún tók
svo snögglega utan um hann,
hélt í hann eitt augnablik, faldi
andlit sitt við háls hans, húð
hennar var mjúk og þægilega
svöl. Hún strauk honum um
kollinn einsog til að óska hon-
um góðs, svo hvarf hún orð-
laust inn. Smáfuglar dönsuðu
eftir trjágreinunum, hoppuðu
til og frá og tístu.
Hafið blasti við. Rútan puðaði
til baka. Bílstjórinn ætlaði að