Þjóðmál - 01.09.2015, Qupperneq 67

ÞJÓÐMÁL hausthefti 2015 65
Stjórnmálamenn á öllum tímum og í öllum
ríkjum hafa alltaf staðið fyrir ákveðnum vanda:
Hvernig geta þeir fjármagnað gengdarlaus
og síaukin ríkisafskipti til að styrkja völd sín
og auka vinsældir án þess að það komi í
bakið á þeim seinna meir?
Til að ná þessu markmiði hafa stjórnmála-
menn beitt mörgum úrræðum. Sumir hafa
hækkað skatta til að fjármagna útgjaldahug-
myndir sínar en sú leið mætir fljótt ákveðinni
andspyrnu frá almenningi sem annaðhvort
blæs til uppreisnar eða kýs með fótunum og
flýr skattheimtuna. Fljótlega er þá gripið til
skuldsetningar en lánadrottnar segja líka stopp
að lokum.
Sumir hafa blásið til stórra átaksverkefna
eins og að „endurnýja innviði samfélagsins“
eða „bæta menntun barnanna“ eða „tryggja
áhyggjulaus ævikvöld“. Undir fána þess konar
yfirlýsinga – sé þeim trúað – má soga gríðar-
lega fjármuni inn í hirslur ríkisvaldsins og deila
þeim út þar sem helst þarf að afla stuðnings
við ríkisreksturinn. Í sumum löndum eru margir
aldraðir kjósendur og því upplagt að niður-
greiða þeirra aðhlynningu, lyf og sundferðir
til að tryggja sér atkvæði þeirra. Í öðrum eru
margar barnafjölskyldur og þá liggur beint við
að senda þeim reglulega ávísanir og lækka
skatta á nákvæmlega þeirra neysluvenjur til að
tryggja sér stuðning þeirra. Öryggisnet er ofið
Geir Ágústsson
Peningaprentvélar sem
framleiðendur verðmæta
– tálsýn eða blekking?